Lezersrecensie
Alles werd zwart, nu zit hij tussen witte muren.
Het was geen gesticht, dat moest ik mezelf blijven vertellen. Een plaats voor mensen die, net als ik, thuis niet thuis waren.
Alexander de Raaf heeft een zelfmoordpoging gedaan en naast zijn geheugen is hij ook op zoek naar zichzelf.
Hij zit nu in een rusthuis, bij andere jongeren, want hij is nog maar 23 jaar.
Door zijn naam behandelen ze hem anders dan de rest en hij weet niet waarom.
Bij een schaakspel ontmoet hij de Joodse jongen Abel Emonts, hij is geen patiënt maar is daar toch altijd aanwezig.
De raadsels beginnen te razen door zijn hoofd als hij papiertjes vind , korte zinnetjes, zijn naam in een jas…
Hij gaat op zoek naar antwoorden, graaft dieper en ontdekt dat hij en Abel elkaar kennen.
Waren ze vrienden of vijanden?
Afwisselend wordt het verhaal van Abel en Alexander vertelt, twee verschillende verhaallijnen komen samen en je merkt dat niets is wat het lijkt. Even terugbladeren was soms eens aan de orde om zo volledig mee te zijn in het verhaal.
Het speelt zich af tijdens WOII maar meer achter de schermen, de wanpraktijken die er toen onherroepelijk gebeurd zijn, maken het door deze invalshoek net een tikkeltje apart.
Hanneke heeft dit aparte verhaal dan ook weten te verwoorden op een boeiende manier waardoor je WIL weten hoe het afloopt. Dit is haar eerste publicatie en er volgen er ongetwijfeld meer.
Alexander de Raaf heeft een zelfmoordpoging gedaan en naast zijn geheugen is hij ook op zoek naar zichzelf.
Hij zit nu in een rusthuis, bij andere jongeren, want hij is nog maar 23 jaar.
Door zijn naam behandelen ze hem anders dan de rest en hij weet niet waarom.
Bij een schaakspel ontmoet hij de Joodse jongen Abel Emonts, hij is geen patiënt maar is daar toch altijd aanwezig.
De raadsels beginnen te razen door zijn hoofd als hij papiertjes vind , korte zinnetjes, zijn naam in een jas…
Hij gaat op zoek naar antwoorden, graaft dieper en ontdekt dat hij en Abel elkaar kennen.
Waren ze vrienden of vijanden?
Afwisselend wordt het verhaal van Abel en Alexander vertelt, twee verschillende verhaallijnen komen samen en je merkt dat niets is wat het lijkt. Even terugbladeren was soms eens aan de orde om zo volledig mee te zijn in het verhaal.
Het speelt zich af tijdens WOII maar meer achter de schermen, de wanpraktijken die er toen onherroepelijk gebeurd zijn, maken het door deze invalshoek net een tikkeltje apart.
Hanneke heeft dit aparte verhaal dan ook weten te verwoorden op een boeiende manier waardoor je WIL weten hoe het afloopt. Dit is haar eerste publicatie en er volgen er ongetwijfeld meer.
1
Reageer op deze recensie