Lezersrecensie
Gedachtenstroom van een treinreiziger
Twintig keer Dee, het tweede boek van Oliver Reps, is een bijzonder boek zowel wat vorm als inhoud betreft. Het boek heeft een opvallend afwijkend formaat en is geschreven in Verse Novel, in vrije dichtvorm dus. Normaal laat ik me niet snel verleiden tot het lezen van poëzie, maar een preview van dit boek prikkelde mijn nieuwsgierigheid.
Het boek lees je in sneltreinvaart uit, de pagina’s bevatten veel wit en elk overbodig woord is weggelaten. Korte zinnen, soms losse woorden en af en toe herhalingen. Tijdens het lezen kom je hierdoor al snel in een aangename cadans, het voelt alsof je in het hoofd zit van de treinreiziger. Je leest wat hij denkt, en dat springt soms van de hak op de tak. Maar gaat altijd weer terug naar Dee. Hij is namelijk op weg naar Dee, zijn grote liefde die in Berlijn is gaan studeren. Waar de treinreiziger normaal alles behalve impulsief is, is hij nu in een opwelling in de trein gestapt. Zijn verlangen om Dee terug te zien en te ontdekken hoe het er voor staat met hun relatie was te groot.
Het verhaal ontvouwt zich enkel via de gedachten van de treinreiziger, we lezen dus alles vanuit zijn perspectief. Dat maakt dat je langzaam gaat twijfelen… Wie is die Dee precies? En is die liefde wel wederzijds? Wacht de treinreiziger in Berlijn niet een enorme teleurstelling? Of leidt deze impulsieve daad tot het bewijs dat ze voor elkaar gemaakt zijn, Dee en hij?
Een antwoord ga je tijdens het lezen niet krijgen, maar dat is juist wat dit verhaal zo sterk maakt. Het antwoord is niet belangrijk, het gaat om de reis en de gedachten van de treinreiziger. Je leeft met hem mee, voelt sympathie en ook wel medelijden voor hem. Maar er knaagt ook iets, een onderbuikgevoel dat zegt dat de naïef overkomende treinreiziger ook een minder fraaie kant heeft. Een kant die naar boven komt op het moment dat je de titel van het boek begint te begrijpen.
In de weinige woorden van het boek zit veel verwerkt. Het loont om het boek nogmaals te lezen en dan in het tempo van een boemeltrein om zo iedere zin en elk woord goed in je op te nemen en alles uit het verhaal te halen wat de schrijver erin verstopt heeft.
Het boek lees je in sneltreinvaart uit, de pagina’s bevatten veel wit en elk overbodig woord is weggelaten. Korte zinnen, soms losse woorden en af en toe herhalingen. Tijdens het lezen kom je hierdoor al snel in een aangename cadans, het voelt alsof je in het hoofd zit van de treinreiziger. Je leest wat hij denkt, en dat springt soms van de hak op de tak. Maar gaat altijd weer terug naar Dee. Hij is namelijk op weg naar Dee, zijn grote liefde die in Berlijn is gaan studeren. Waar de treinreiziger normaal alles behalve impulsief is, is hij nu in een opwelling in de trein gestapt. Zijn verlangen om Dee terug te zien en te ontdekken hoe het er voor staat met hun relatie was te groot.
Het verhaal ontvouwt zich enkel via de gedachten van de treinreiziger, we lezen dus alles vanuit zijn perspectief. Dat maakt dat je langzaam gaat twijfelen… Wie is die Dee precies? En is die liefde wel wederzijds? Wacht de treinreiziger in Berlijn niet een enorme teleurstelling? Of leidt deze impulsieve daad tot het bewijs dat ze voor elkaar gemaakt zijn, Dee en hij?
Een antwoord ga je tijdens het lezen niet krijgen, maar dat is juist wat dit verhaal zo sterk maakt. Het antwoord is niet belangrijk, het gaat om de reis en de gedachten van de treinreiziger. Je leeft met hem mee, voelt sympathie en ook wel medelijden voor hem. Maar er knaagt ook iets, een onderbuikgevoel dat zegt dat de naïef overkomende treinreiziger ook een minder fraaie kant heeft. Een kant die naar boven komt op het moment dat je de titel van het boek begint te begrijpen.
In de weinige woorden van het boek zit veel verwerkt. Het loont om het boek nogmaals te lezen en dan in het tempo van een boemeltrein om zo iedere zin en elk woord goed in je op te nemen en alles uit het verhaal te halen wat de schrijver erin verstopt heeft.
3
Reageer op deze recensie