Irritatie zit feelgood in de weg

Door Hebban werd ik uitgekozen als een van degenen die een presentexemplaar kreeg om een recensie te schrijven. Dat was leuk om te doen.

“Dit is geen boek over een piloot”, verzekert schrijfster Jenny Colgan ons in haar voorwoord. Om vervolgens natuurlijk wel een boek te schrijven over een piloot. Morag is zelfs meer, ze is de hoop van haar familie om het familiebedrijf voort te zetten, het door overgrootvader gestarte vliegmaatschappijtje in het uiterste noorden van Schotland. In het eerste deel leren we Morag kennen als ik-figuur van een vlotgeschreven verhaal. In de proloog wordt duidelijk dat zij een ernstig vliegtuigongeluk heeft meegemaakt en in de loop van het eerste deel leert zij daarmee omgaan en haar onzekerheid de baas te worden. In korte zinnen en met de nodige humor vertelt zij hierover en leren wij haar en haar achtergrond kennen.

Want Morag is een ambitieuze jonge vrouw, serieus en hardwerkend maar soms heftig twijfelend en daardoor loopt het in de liefde wat minder. Dan leert ze Hayden kennen. Hij is saai, maar betrouwbaar, en haar toekomstig bedje lijkt gespreid. Maar dan krijgt ze een telefoontje uit Schotland. Opa heeft griep en of Morgan even tijdelijk kan inspringen in het familiebedrijf.
Daar maakt ze vrolijke dingen mee. Een schaap als passagier, een vrijgezellenfeest en natuurlijk de onvermijdelijke ongenaakbare en geheimzinnige vreemdeling. In dit geval een ornitholoog met een emotioneel probleem die ze tijdelijk op een verder onbewoond eiland moet achterlaten.

In eerste instantie gaat Morag met grote tegenzin de lucht in maar al doende krijgt ze toch weer meer plezier in het vliegen. Totdat ook hier het noodlot toeslaat en Morag als copiloot plots het roer moet overnemen om een noodlanding te maken.

Vreemd genoeg begint dan deel 2, terwijl het verhaal naadloos doorloopt. Uiteraard heeft de noodlanding plaatsgevonden op het eiland van de ornitholoog en natuurlijk ziet deze Gregor haar liever gaan dan komen. Maar er is iets vreemds met dit tweede deel, het lijkt alsof het door een andere schrijfster is geschreven over een andere hoofdpersoon.

Het boek rammelt aan diverse kanten. In het eerste deel kun je daar nog welwillend overheen lezen maar in deel twee wordt het rammelen irritant. Morag ontpopt zich nu als een nukkig nufje dat zich de ene bladzij druk maakt over het ontbreken van haar valse wimpers maar de volgende bladzij als de vakvrouw uit deel 1 aan de slag gaat met het bedenken van praktische oplossingen om hulp te regelen. Het ene moment is ze bang voor dieren, even later dweept ze ermee. Het ene moment walgt ze van eigengemaakt voedsel om vervolgens een groot deel van de voorraad op te schrokken en daar dan ook nog over liegt. En de pogingen om het vliegtuig te redden zijn ronduit ongeloofwaardig.

Maar vooral de ontwikkeling van de relatie met Gregor laat te wensen over. Het lijkt alsof de schrijfster zich zozeer heeft willen verdiepen in het pilotenleven dat de inhoud van het verhaal er minder toe doet. Het gevoel dat overblijft is vooral irritatie over het gedrag van Morag. Je zou willen dat zij van het eiland verdwijnt en Gregor daar in vrede verder laat leven.

Als dit de start is van een serie verwacht ik niet dat ik de rest ga lezen. De eerste helft van het boek is goed en vlot geschreven maar het vervolg, waar ‘het’ zich zou moeten afspelen, wekt voornamelijk irritatie op die de feelgood danig in de weg zit.