Lezersrecensie
Megaturbothriller als een patatje kapsalon
Na ’24 uur’ kon het niet uitblijven dat auteur Marcel van Driel een opvolger zou schrijven.
Halverwege augustus verscheen dan ook ’48 uur’. Beide delen zijn trouwens prima los van elkaar te lezen. ’48 uur’ is het eerste boek in de serie ‘kluitmannovelles +’, die ongeveer anderhalf keer zo dik zijn als de kluitmannovelles, waardoor Marcel van Driel de personages iets meer diepgang heeft kunnen geven.
De uitdagend vormgegeven cover nodigt al enorm uit dit boek te gaan lezen. En eenmaal begonnen merk je dat het leest als een tierelier. Full speed neemt de auteur je mee in een nieuwe game op leven en dood, waarbij wederom Claire de hoofdrol speelt. In het vorige deel werd ze opgejaagd door twee broers. Deze keer heeft hun vader, die over nog meer sadistische trekjes blijkt te beschikken, die jagersrol op zich genomen.
Het adembenemende verhaal blijkt een surrealistisch moordspel in het kwadraat. Het staat bol van de afwisseling en dilemma’s en is geschreven in een taalgebruik waarbij de auteur geen blad voor de mond neemt. En natuurlijk heeft de auteur weer voor de nodige bizarre humor gezorgd, wat het nog meer de moeite waard maakt om te lezen.
Zoals Marcel van Driel zelf al aangeeft, is het niet aan te raden voor lezers die 24 uur al te gewelddadig vonden, doordat het vervolg nog erger is. Ook de uitgever waarschuwt: ‘Lezen op eigen risico!’ Mijn ervaring is dat de jeugd van tegenwoordig wel wat gewend en niet voor niets behoren jeugdthrillers tot het favoriete genre van mijn leerlingen. Ik durf te voorspellen dat zelfs veel brugklassers ervan zullen smullen. Ik heb ervan gesmuld als een patatje kapsalon, want het is een verhaal met alles erop en eraan.
Wat ook wel heel fijn is dat de auteur voor een QR-code heeft gezorgd, die je leidt naar een playlist van liedjes die in ’48 uur’ voorkomen.
Halverwege augustus verscheen dan ook ’48 uur’. Beide delen zijn trouwens prima los van elkaar te lezen. ’48 uur’ is het eerste boek in de serie ‘kluitmannovelles +’, die ongeveer anderhalf keer zo dik zijn als de kluitmannovelles, waardoor Marcel van Driel de personages iets meer diepgang heeft kunnen geven.
De uitdagend vormgegeven cover nodigt al enorm uit dit boek te gaan lezen. En eenmaal begonnen merk je dat het leest als een tierelier. Full speed neemt de auteur je mee in een nieuwe game op leven en dood, waarbij wederom Claire de hoofdrol speelt. In het vorige deel werd ze opgejaagd door twee broers. Deze keer heeft hun vader, die over nog meer sadistische trekjes blijkt te beschikken, die jagersrol op zich genomen.
Het adembenemende verhaal blijkt een surrealistisch moordspel in het kwadraat. Het staat bol van de afwisseling en dilemma’s en is geschreven in een taalgebruik waarbij de auteur geen blad voor de mond neemt. En natuurlijk heeft de auteur weer voor de nodige bizarre humor gezorgd, wat het nog meer de moeite waard maakt om te lezen.
Zoals Marcel van Driel zelf al aangeeft, is het niet aan te raden voor lezers die 24 uur al te gewelddadig vonden, doordat het vervolg nog erger is. Ook de uitgever waarschuwt: ‘Lezen op eigen risico!’ Mijn ervaring is dat de jeugd van tegenwoordig wel wat gewend en niet voor niets behoren jeugdthrillers tot het favoriete genre van mijn leerlingen. Ik durf te voorspellen dat zelfs veel brugklassers ervan zullen smullen. Ik heb ervan gesmuld als een patatje kapsalon, want het is een verhaal met alles erop en eraan.
Wat ook wel heel fijn is dat de auteur voor een QR-code heeft gezorgd, die je leidt naar een playlist van liedjes die in ’48 uur’ voorkomen.
2
Reageer op deze recensie