Indrukwekkende roman over rouwverwerking en onzekere liefde

Het is me weer eens gelukt een boek te lezen. Deze keer was het “De helft van mij” van Nadine Swagerman, het eerste boek in de nieuwe kluitmanserie “Jij doet ertoe”. Om heel eerlijk te zijn, zag ik best een beetje op tegen het flinke aantal pagina’s en het kleine lettertype. Dat laatste blijf ik voor verbetering vatbaar vinden, maar doordat het verhaal door de realistische verhaallijnen leest als een trein, vlieg je met Sara door haar belevenissen als negenjarig meisje en als bijna achttienjarige tiener. Die tweedeling is een mooie keuze van de auteur. Op die manier word je veel gewaar over Sara’s heden en verleden. Net als bij haar vorige boek is er over de keuze voor de mooie titel bijzonder goed nagedacht.

In het boek komen de nodige mentale worstelingen voor. Aan de ene kant heeft de Sara van nu nog steeds te dealen met het overlijden van haar moeder (toen Sara negen was) en aan de andere kant is er die voortdurende onzekerheid op het gebied van de liefde. Dat Sara op meiden valt, is vanaf het begin helder, maar ik zou het geen queerboek willen noemen. Nadine Swagerman beschrijft deze verhaallijn zoals die zou moeten zijn, dus onopvallend en alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En zo hoort het!

Een klein aandachtspuntje vind ik de cover. Hoewel die geen onvoldoende verdient, had ik veel cooler gevonden wanneer het kunstwerk dat aan het eind van het boek een rol speelt in de cover zou zijn verwerkt.

“De helft van mij” is een indrukwekkend boek over rouwverwerking, puberteit, onzekerheid en verliefdheid. Het is geschreven in begrijpelijke jongerentaal en weet van begin tot eind te boeien. Het idee van Nadine Swagerman om een docent een opdracht te laten geven, die het hele verwerkingsproces van Sara in gang zet, is super goed gevonden. Daarnaast roept het boek bij de lezer voortdurend vragen op zoals: “Wordt het nog eens wat tussen Sara en Jen?”, “Zal Sara erin slagen het verlies van haar moeder een plekje te geven?” of “Hoe zal de relatie tussen Sara en haar vader zich ontwikkelen?”

Verder is de auteur niet vergeten de nodige humor in het boek te verwerken. In mooi taalgebruik en vakkundige zinnen geeft het je tevens een zinvolle levensles, waarbij je leert dat het leven niet altijd gemakkelijk is, maar dat je je er met de steun van anderen wel je eigen weg in vindt.

Aan het eind laat de auteur nog een keer Sara’s moeder tot haar spreken. Ieder woord daarvan raakt zelfs iemand met een hart van steen. Het is een bijzonder en mooi gekozen slot, waarin verder antwoord wordt gegeven op de vragen die de lezer zichzelf heeft gesteld. Hoewel het boek wordt gekenmerkt als YA, zou ik het al wel aanraden vanaf een jaar of 13 of geoefende lezers vanaf 12.

Ik vond trouwens het dankwoord minstens net zo fijn om te lezen. Het geeft een mooi inkijkje in het schrijfproces.