Lezersrecensie
De onschuld
Voorafje: met dank aan de Hebban crew van wie ik dit boek als recensie-exemplaar mocht lezen.
De Zweedse auteurs Hjorth en Rosenfeldt hebben elk apart hun sporen in het schrijversvak met verve verdiend. Met hun samenwerking voor de creatie van Sebastian Bergman en zijn omgeving hebben ze in de loop der jaren overtuigend bewezen dat 1 plus 1 in de beste gevallen 3 kan zijn.
In deel 1 (De oogst, 2010) is gerechtspsychiater Sebastian Bergman, getraumatiseerd door het verlies van zijn vrouw en dochter, nog een misogyne man, een seksuele veelvraat, onaangenaam in de omgang, maar bijna altijd goed in zijn werk.
Doorheen de serie zit een sterke evolutie in Bergmans karakter en manier van leven, handig verweven in sterke plots. Dit laatste deel moest het orgelpunt vormen…. Doet het dat ook?
Sebastian is weggestuurd bij de onderzoekscel bijzondere zaken, geleid door Bergmans dochter, als een moordenaar twee keer toeslaat en daarbij gefixeerd blijkt op de versmade psychiater.
Sebastian Bergman moet wel aan de bak, al heeft hij last met de vrouwen: zijn stalkende ex-minnares is net uit de gevangenis ontslagen, hij ontmoet Cathy, de dochter van een patiënt die hem veel leugens heeft verteld en de vrouwen in het team ontvangen de verstoteling niet bepaald met open armen.
Die elementen leveren genoeg stof voor een goed verhaal en de heren hebben een schitterende creatie afgeleverd. Haute lecture.
De plots zijn ingenieus in elkaar verweven, de schrijfstijl sleept je ongenadig door naar het einde. De lezer kan genieten van elke pagina. Klein minpuntje: wie de voorgaande delen niet heeft gelezen -of de inhoud is vergeten - mist hier en daar wat. Er is moeite gedaan om de hoofdpunten uit vorige boeken naadloos te verwerken, maar dat lukt niet altijd.
De onschuld is aangekondigd als het slotdeel van de Bergman-kronieken. Het einde is een grandioze finale waarin alle verhaallijnen feilloos tot een dramatisch geheel worden verwerkt. Echter: het einde is - misschien wel met opzet - erg open. Moet de lezer zelf afscheid nemen van SebastIan? Of blijft de deur toch nog op een kiertje?
De Zweedse auteurs Hjorth en Rosenfeldt hebben elk apart hun sporen in het schrijversvak met verve verdiend. Met hun samenwerking voor de creatie van Sebastian Bergman en zijn omgeving hebben ze in de loop der jaren overtuigend bewezen dat 1 plus 1 in de beste gevallen 3 kan zijn.
In deel 1 (De oogst, 2010) is gerechtspsychiater Sebastian Bergman, getraumatiseerd door het verlies van zijn vrouw en dochter, nog een misogyne man, een seksuele veelvraat, onaangenaam in de omgang, maar bijna altijd goed in zijn werk.
Doorheen de serie zit een sterke evolutie in Bergmans karakter en manier van leven, handig verweven in sterke plots. Dit laatste deel moest het orgelpunt vormen…. Doet het dat ook?
Sebastian is weggestuurd bij de onderzoekscel bijzondere zaken, geleid door Bergmans dochter, als een moordenaar twee keer toeslaat en daarbij gefixeerd blijkt op de versmade psychiater.
Sebastian Bergman moet wel aan de bak, al heeft hij last met de vrouwen: zijn stalkende ex-minnares is net uit de gevangenis ontslagen, hij ontmoet Cathy, de dochter van een patiënt die hem veel leugens heeft verteld en de vrouwen in het team ontvangen de verstoteling niet bepaald met open armen.
Die elementen leveren genoeg stof voor een goed verhaal en de heren hebben een schitterende creatie afgeleverd. Haute lecture.
De plots zijn ingenieus in elkaar verweven, de schrijfstijl sleept je ongenadig door naar het einde. De lezer kan genieten van elke pagina. Klein minpuntje: wie de voorgaande delen niet heeft gelezen -of de inhoud is vergeten - mist hier en daar wat. Er is moeite gedaan om de hoofdpunten uit vorige boeken naadloos te verwerken, maar dat lukt niet altijd.
De onschuld is aangekondigd als het slotdeel van de Bergman-kronieken. Het einde is een grandioze finale waarin alle verhaallijnen feilloos tot een dramatisch geheel worden verwerkt. Echter: het einde is - misschien wel met opzet - erg open. Moet de lezer zelf afscheid nemen van SebastIan? Of blijft de deur toch nog op een kiertje?
2
Reageer op deze recensie
