Tussen Kepler en Christie

Het schrijversechtpaar Lars Kepler bedient zich van het nieuwe synoniem Alex Ahndoril (een afkorting van hun beider voornaam en hun volledige achternaam) om ouwe trouwe Joona Linna in te ruilen voor de gloednieuwe, neurotische privédetective Julia.
Het is vanaf bladzijde 1 duidelijk dat hier een hele serie op stapel staat. Waarbij er telkens een nieuw laagje van Julia’s personage wordt afgekrabd.
Het is vanaf bladzijde 1 ook duidelijk dat de auteurs de mosterd hebben gehaald bij Agatha Christie en andere traditionele detectives, tot en met de finale ontmaskering van de dader in de bibliotheek.
Het plot is helder: de derde generatie van de rijke houtfamilie Mott is door haat en rare testamenten tot elkaar veroordeeld. Dan krijgt de huidige directeur een enge foto van een dode man op zijn gsm.
Hij huurt detectivebureau Stark in om de waarheid rond de foto te achterhalen, Julia Stark neemt haar ex-man Sidney, een politieman, mee als hulp. Ze zijn net op het landgoed aangekomen als de hel losbreekt.
Tja, het is een leuk plot, het is leuk geschreven en het leest, met korte hoofdstukken, lekker snel weg.
Maar tja, het verhaal is ook een beetje een kopie van het Britse origineel. Het heeft zelfs wat weg van Cluedo.
De auteur dropt allerlei hints over Julia’s verleden en mislukte huwelijk, maar de lezer komt weinig te weten. De rode draden - de moord op Werther Mott en het verleden van Julia Stark worden netjes doorheen geweven, maar je ziet al van ver aankomen waar het op uit zal draaien, ondanks de pogingen tot verrassende plotwendingen.
Ik zal de sleutel vinden is vakwerk, afgeleverd door ervaren vaklui die alle kneepjes van het vak kennen. Deel 2 mag voor mij echter heel wat vernieuwender.