Rauw, authentiek en taboedoorbrekend!

Wanneer het Fran en Steven maar niet lukt om zwanger te raken, kiezen ze er uiteindelijk voor om via adoptie een eigen gezinnetje te stichten. Ze maken al snel kennis met de adoptieprocedure in Frankrijk en komen in een wereld vol bureaucratie en psychologische testen terecht. Zijn zij wel geschikt om ouders te worden? Na een onvermurwbaar selectieproces, wordt het stel uiteindelijk adequaat bevonden om te adopteren. Pas na 6 lange jaren van wachten lijkt hun geduld eindelijk beloond te worden en krijgen ze het verlossende telefoontje dat er hen een kind zal worden toegewezen in preadoptie. De jongen in kwestie is Dylan, negen jaar, Franstalig en woont voorlopig al enkele jaren bij zijn pleegmoeder Agnes, met wie hij een sterke band heeft. De allereerste kennismaking met Dylan loopt uiterst stroef maar Fran en Steven zijn er absoluut op gebrand om dit kind met de grootste zorgen en liefde te overstelpen.
Bij thuiskomst blijkt Dylan zich steeds vreemder te gedragen, daagt hij hen uit en lijkt hij helemaal niet van plan een liefdevolle band op te bouwen met zijn nieuwe ouders... Heeft zijn adoptie überhaupt wel kans op slagen?

Eerder was ik al enorm getriggerd om 'Duivelskind', het allereerste boek van Elle Dolores Heirman op mijn te lezen lijstje te plaatsen, dus toen de auteur mij benaderde met de vraag of ik haar nieuwste boek wou recenseren werd ik onmiddellijk erg enthousiast.

In één adem heb ik dit boek uitgelezen, ik kon het gewoon op geen enkele manier aan de kant leggen. Het greep me gewoonweg van bij de eerste pagina bij de keel:

'Ik kijk de kamer in, een kille, lege kantoorruimte, en staar recht in een paar zwarte, koude ogen. Ze staren me aan, die twee zwarte knikkers."

De schrijfstijl van de auteur is eerder rechttoe rechtaan, zonder al te veel opsmuk, ze gebruikt als het ware geen woord te veel en nét op die manier komen de rauwe emoties bij de lezer wel degelijk écht binnen. De focus van het verhaal ligt niet zozeer op de emotionele weg die de adoptieouders hebben afgelegd, maar wel op de adoptieprocedure op zich, met al z'n ongerijmdheden, valkuilen en manipulatieve handelingen. Zo hadden de adoptieouders eerder de wens om een jonger kind te adopteren zodat het kind zich niet (meer) bewust was van zijn of haar biologische ouders en het opbouwen van een hechte band vlotter zou verlopen, maar werd deze wens als het ware steeds maar weer 'opgerekt' in die mate dat de ouders uiteindelijk akkoord gingen met de adoptie van een negenjarige jongen die zijn biologische mama zeer goed kende en helemaal niet geadopteerd wilde worden. Uiteraard krijgt ook het zorgelijk, bizar en ronduit schrikwekkend gedrag van Dylan in het huis van de adoptieouders een centrale rol in het verhaal. Sommige scènes grijpen je als lezer (en misschien nog meer als ouder) werkelijk bij de keel, het is overduidelijk dat er ongetwijfeld iets mis is met Dylan dat z'n oorzaak wellicht kent in zijn eerste levensjaren en dat dit hem 'ad vitam' (voor het leven) zal tekenen...

"Een minuutje later is Dylan terug. Hij zet zich tegenover mij aan de picknicktafel terwijl we wachten op Steven.
‘Papa gaat zo dadelijk naast mij komen zitten.’
‘Goed schat, dat is heel fijn.’
‘Jij gaat dan helemaal alleen zijn.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik ga met papa vertrekken en wij gaan jou achterlaten. Helemaal alleen ga je zijn. Je zult wel zien.’

De wijze waarop de auteur tussen de lijnen door de wanhoop, zorgen en twijfels van de adoptieouders in kaart brengt, is gewoonweg subliem te noemen. Hoewel het gedrag van Dylan hen van bij het begin verontrust, proberen ze positief te blijven, in oplossingen te denken en Dylan werkelijk de nodige structuur en liefde te geven die hij nodig heeft. De auteur heeft ervoor gekozen om de pijn en teleurstelling van de ouders, die hun droom van een perfect gezinnetje in vlammen zien opgaan, niet expliciet te beschrijven, maar het is wel degelijk voelbaar op elke pagina.

"Met mijn rechtervoet schuif ik de weegschaal onder de lage kast uit en duw hem voor haar voeten. Weer kijkt ze me gegeneerd aan . Ze stapt er schoorvoetend op...veertig kilo. Veertig kilo?! Dat kan toch gewoon niet! Straks speel ik mijn vrouw hier nog kwijt!"

Een taboedoorbrekend en authentiek boek, wat mij betreft een mega aanrader!