Heerlijk authentiek

Daar waar de flaptekst'me eerder deed vermoeden dat de focus van het boek vooral op de ziekenhuisopname van zijn dochter zou liggen, behandelt Vandecasteele in 'Krijstijd' ook zijn eigen onvolmaaktheid als mens. Komt aan bod gedurende het boek: zijn scheiding, die toch niet helemaal verteerd lijkt te zijn, zijn kaduke oog en vooral de lijdensweg aan medische onderzoeken hieromtrent om uiteindelijk te eindigen in een 'we weten niet waar het van komt-diagnose' en zijn toch ietwat kabbelende carrière om uiteindelijk te eindigen aan het ziekenhuisbed van zijn dochter, waar zij een strijd van leven of dood onderging door bloedvergiftiging.

" Misschien komt de dokter langs. Misschien is er nieuwe informatie. Misschien is er iets positiefs te meldenvan de bloedtest. Misschien is ze al beter, maar we zien het nog niet. Misschien. Misschien. Misschien."


De schrijfstijl van Vandecasteele is enorm authenthiek, hij neemt geen blad voor de mond en legt zijn eigen talenten ,bekwaamheden en mens-zijn kritisch onder de loep. Het hele boek is doorspekt met een sarcastische en ironische, humoristische ondertoon terwijl de inhoud in sommige passages enorm rauw en beklijvend is.
Het boek is onderverdeeld in 2 grote stukken : 'in de naam van de vader...' en de dochter...', voor mij voelt de schrijfstijl in deel 2 iets ingetogener, misschien is het diepste verdriet en de onmetelijke angst om een kind te verliezen ook nooit helemaal in woorden te vatten, maar de auteur slaagt er wat mij betreft zeker in om zijn wanhoop oprecht en authentiek weer te geven. De auteur heeft het onmiskenbare talent om de onzekerheden en pijnpunten van het leven op sublieme wijze te verweven met humor.