Familie, de basis van alles! En je kunt ze niet kiezen…

Dit is voornamelijk het verhaal van Evelyn en Joseph. Maar ook van hun ouders, Tommy (de broer van Evelyn), hun 3 kinderen, kleinkinderen en achterkleinkind.
Het boek begint met een bom die gedropt wordt door Evelyn & Joseph.
Ze willen nl. binnen 1 jaar samen uit het leven stappen. Zonder veel uitleg waarom.
Dat wekt heftige gevoelens op bij de 3 kinderen. Elkeen probeert dit nieuws op zijn of haar manier te plaatsen en te verwerken.
Dit is de trigger waardoor er heel wat naar boven komt wat onder de oppervlakte zat te sluimeren. Het verleden van alle personages speelt door middel van flashbacks een rol. Stukje bij beetje valt de puzzel ineen.
Het kabbelt wel héél erg traag voort, dit verhaal vond ik. De schrijfster neemt de tijd…
Ieder individu komt uitvoerig aan bod in diverse levensfases, ben 1940 tot nu.
De dagen dat ik je liefhad draait vooral om familie, rouw, onmetelijke liefde, wortels, keuzes (al dan niet verkeerde), ziekte (Parkinson en dementie).
Hoe je zó obsessief van iemand kan houden vind ik nog altijd een raadsel.
Bijwijlen heb ik me geërgerd aan het gebrek aan communicatie en de slaafsheid van Joseph.
Ook het egoïsme en de aandachtstrekkerij van Evelyn werkten op mijn zenuwen af en toe.
Aan de andere kant maakt het dit verhaal dan weer menselijk. Het roept emoties op en de schrijfster weet een gevoelige snaar te raken. De traditionele etentjes samen aan zee, het gezamenlijk zwemmen, het runnen van de Oyster Shell, het spreekt tot de verbeelding.
Amy Neff schrijft hele mooie zinnen en last mij ook nadenken over leven en dood.
Het einde is verrassend aangrijpend maar tegelijk ook ontroerend mooi!
Ik vond het wel een sterke debuutroman.