Lezersrecensie
Uit het leven gegrepen.
Dit boek is een zeldzame witte raaf. De debuutroman opent met een quote van mijn favoriete groep Fleetwood Mac uit ‘Sara’ en van Eleanor Roosevelt uit ‘My Days’.
Daarna begint het verhaal zich te ontvouwen. Proloog 2006, dan het heden, 2018, met flashbacks naar het verleden. Met name de zomervakanties van 1986 tot en met 1988.
Het hoofdpersonage is Katja,48. Voor de buitenwereld de verpersoonlijking van de perfecte carrièrevrouw. Eentje die alles op een rijtje heeft. Niets is echter minder waar. Ze doet het privé niet zo goed.
Haar relaties lopen stuk, haar verlangen naar een eigen kind werd nooit vervuld. Dit is een zware last om te dragen voor Katja. Daarbij komt nog de zorg voor haar dementerende moeder en haar tweelingbroer met het syndroom van Down.
Toevallig vindt ze oude dagboeken terug en daarin een foto van Mauro, haar vakantie/jeugdliefde.
Aangepord door haar vriendin Mieke en herinneringen vat ze de speurtocht aan om Mauro op te sporen. Vraag is of ze daarin slaagt en wat verwacht ze te vinden?
Ik vroeg mij hierbij persoonlijk ook af hoe het zou zijn om een jeugdliefde nu terug te ontmoeten…
Iedereen heeft een rugzak en is z’n onschuld door de jaren heen verloren op de één of andere manier.
De maatschappelijke problemen troffen mij eveneens.
Dementerend in een rusthuis “opgesloten” zitten (tegelijk in jezelf) om er uiteindelijk te sterven.
Oudere persoon zijn met Downsyndroom in een instelling. Ongewild kinderloos zijn.
Dit zijn thema’s waar over na te denken valt.
Alles werd wel overgoten met een sausje van cultuur en kunst. Aangezien Katja en de schrijfster expert zijn op dit vakgebied.
De personages van tante Dicky & Rosalba vind ik ook belangrijk in het boek, die mocht ik vooral niet vergeten te vermelden.
Dat staat dan weer voor onvoorwaardelijke liefde en steun.
Waar iedereen in het leven nood aan heeft.
Dit boek geeft veel stof tot nadenken en het leest heel vlot. Ik bleef getriggerd en nieuwsgierig naar de afloop. Zó mogen er meer volgen. Chapeau!
Daarna begint het verhaal zich te ontvouwen. Proloog 2006, dan het heden, 2018, met flashbacks naar het verleden. Met name de zomervakanties van 1986 tot en met 1988.
Het hoofdpersonage is Katja,48. Voor de buitenwereld de verpersoonlijking van de perfecte carrièrevrouw. Eentje die alles op een rijtje heeft. Niets is echter minder waar. Ze doet het privé niet zo goed.
Haar relaties lopen stuk, haar verlangen naar een eigen kind werd nooit vervuld. Dit is een zware last om te dragen voor Katja. Daarbij komt nog de zorg voor haar dementerende moeder en haar tweelingbroer met het syndroom van Down.
Toevallig vindt ze oude dagboeken terug en daarin een foto van Mauro, haar vakantie/jeugdliefde.
Aangepord door haar vriendin Mieke en herinneringen vat ze de speurtocht aan om Mauro op te sporen. Vraag is of ze daarin slaagt en wat verwacht ze te vinden?
Ik vroeg mij hierbij persoonlijk ook af hoe het zou zijn om een jeugdliefde nu terug te ontmoeten…
Iedereen heeft een rugzak en is z’n onschuld door de jaren heen verloren op de één of andere manier.
De maatschappelijke problemen troffen mij eveneens.
Dementerend in een rusthuis “opgesloten” zitten (tegelijk in jezelf) om er uiteindelijk te sterven.
Oudere persoon zijn met Downsyndroom in een instelling. Ongewild kinderloos zijn.
Dit zijn thema’s waar over na te denken valt.
Alles werd wel overgoten met een sausje van cultuur en kunst. Aangezien Katja en de schrijfster expert zijn op dit vakgebied.
De personages van tante Dicky & Rosalba vind ik ook belangrijk in het boek, die mocht ik vooral niet vergeten te vermelden.
Dat staat dan weer voor onvoorwaardelijke liefde en steun.
Waar iedereen in het leven nood aan heeft.
Dit boek geeft veel stof tot nadenken en het leest heel vlot. Ik bleef getriggerd en nieuwsgierig naar de afloop. Zó mogen er meer volgen. Chapeau!
1
Reageer op deze recensie