Lezersrecensie
Prachtig oorlogsboek over een krachtige vrouw
De vrouw met de rode ster vertelt het waargebeurde verhaal van Mila Pavlitsjenko. Mila is voor het uitbreken van de oorlog studente geschiedenis. Naast haar studie is Mila druk met opvoeden van haar vijfjarige zoon. Als WW2 uitbreekt besluit Mila zich vrijwillig aan te aanmelden bij het leger. Maar ondanks dat Mila zeker niet onderdoet voor haar medesoldaten is het duidelijk dat vrouw zijn in het leger niet door iedereen geaccepteerd wordt.
Waar ik bij Quinn haar vorige boek, de vrouwen van Bletchley Park, moeite mee had was het moeilijke militair jargon dat gehanteerd werd. Dit is zeker bij dit verhaal niet het geval. Het boek leest vlot weg en als er moeilijke woorden zijn worden deze meteen uitgelegd. Maar niet zo dat je als lezer het gevoel krijgt dat je een informatief boek over de WW2 aan het lezen bent. De emoties die Mila ervaart komen bij je binnen en laat ook zien dat soldaten ook "gewone" mensen zijn van vlees en bloed. Zelf heb ik genoten van dit boek vooral omdat het een inkijkje geeft in de Sovjet-Unie ten tijde van de WW2. Een land die toch wel gesloten is over zijn eigen geschiedenis en eigenlijk alleen de positieve elementen uit deze oorlog naar voren laten komen.
Ook bij dit verhaal kan je vraagtekens stellen of het allemaal de waarheid is. Propaganda was in deze tijd en veel later ook normaal en zeker voor een land als Rusland, voorheen de Sovjet-Unie. Voor dit verhaal heeft Quinn voor een gedeelte de memoires van Mila Pavlitsjenko gebruikt. Ook Quinn is kritisch op datgene wat Mila vertelt in haar memories is te lezen in het nawoord. Het is ten slotte pas na de WW2 opgeschreven.
Desaltemin kan geconcludeerd worden dat met dit boek een blik wordt geworpen op de rol van de vrouw in het leger in wel erg unieke positie in het leger. En dat is bewonderswaardig te noemen dat Mila zich hier staande heeft weten te houden in deze "mannenwereld".
Tot slot heeft dit boek mij geïnspireerd om te blijven dromen ook lijken deze nog zo onrealistisch. Om met de woorden van Mila afsluiten je komt er wel als je maar in jezelf blijft geloven en dat is een hoopvolle gedachte in deze toch wel onrustige tijden.
Dit boek krijgt ⭐️⭐️⭐️⭐️
Waar ik bij Quinn haar vorige boek, de vrouwen van Bletchley Park, moeite mee had was het moeilijke militair jargon dat gehanteerd werd. Dit is zeker bij dit verhaal niet het geval. Het boek leest vlot weg en als er moeilijke woorden zijn worden deze meteen uitgelegd. Maar niet zo dat je als lezer het gevoel krijgt dat je een informatief boek over de WW2 aan het lezen bent. De emoties die Mila ervaart komen bij je binnen en laat ook zien dat soldaten ook "gewone" mensen zijn van vlees en bloed. Zelf heb ik genoten van dit boek vooral omdat het een inkijkje geeft in de Sovjet-Unie ten tijde van de WW2. Een land die toch wel gesloten is over zijn eigen geschiedenis en eigenlijk alleen de positieve elementen uit deze oorlog naar voren laten komen.
Ook bij dit verhaal kan je vraagtekens stellen of het allemaal de waarheid is. Propaganda was in deze tijd en veel later ook normaal en zeker voor een land als Rusland, voorheen de Sovjet-Unie. Voor dit verhaal heeft Quinn voor een gedeelte de memoires van Mila Pavlitsjenko gebruikt. Ook Quinn is kritisch op datgene wat Mila vertelt in haar memories is te lezen in het nawoord. Het is ten slotte pas na de WW2 opgeschreven.
Desaltemin kan geconcludeerd worden dat met dit boek een blik wordt geworpen op de rol van de vrouw in het leger in wel erg unieke positie in het leger. En dat is bewonderswaardig te noemen dat Mila zich hier staande heeft weten te houden in deze "mannenwereld".
Tot slot heeft dit boek mij geïnspireerd om te blijven dromen ook lijken deze nog zo onrealistisch. Om met de woorden van Mila afsluiten je komt er wel als je maar in jezelf blijft geloven en dat is een hoopvolle gedachte in deze toch wel onrustige tijden.
Dit boek krijgt ⭐️⭐️⭐️⭐️
2
Reageer op deze recensie