De geschiedenis van Lakmakers intertekstualiteit

In ‘de geschiedenis van mijn seksualiteit’ vertelt Tobi Lakmaker over zijn leven, zijn relaties en seks. En dat gaat nergens vervelen. Lakmaker vertelt het verhaal alsof hij tegen je aan staat te lullen in de kroeg - de allocuties vliegen je om de oren - en dat maakt dit verhaal uniek. Hij steekt een monoloog af en je luistert – leest – met open mond. Het verhaal is niet per se bijzonder, maar de prettige vertelstijl is uniek genoeg om je te boeien. De zware thematieken worden verteld met een gemak alsof Lakmaker zijn boodschappenlijstje mededeelt. De humor werkt verlichtend en laat je soms hardop lachen, daarna ga je er eigenlijk beter over nadenken en zie je dat onder iedere grap een ander heftig verhaal of een bonk maatschappijkritiek schuilt. Het is fantastisch.
Voor de literatuurliefhebber is er genoeg te vinden in dit boek. Lakmaker strooit met intertekstualiteiten (altijd te pas, nooit te onpas), van Grunbergs ‘Blauwe Maandagen’ – een boek dat qua stijl en inhoud soms nog wel vergelijkbaar is met dit boek – tot Nescio’s Titaantjes, met verwijzingen naar Franse films en hotdogvideogames tussendoor. Lakmaker ademt literatuur, kennis en een weergaloos taalgevoel en weet op de goede momenten te juiste informatie te geven. Het is een boek dat je niet weglegt en ondanks de zwaardere thema’s (seksualiteit, genderdysforie, feminisme, toxische relaties en maatschappelijke verwachtingen) ontzettend luchtig aanvoelt. En dat kunnen alleen de heel grote.