De grote vierde

‘De slag om de Blauwbrug’ van A.F.Th. van der Heijden is een novelle uit het realisme, maar dat betekent niet dat het een simpel romannetje is. Het vereist een basiskennis van het begin van de jaren 1980, het tijdperk ‘Geen woning, geen kroning’, en een scherpe concentratie om heden en verleden uit elkaar te kunnen houden. Verleden tijd, vermomd als herinneringen, wisselt bijna onmerkbaar de tegenwoordige tijd af. Deze tijdvertraging is precies wat het verhaal zo goed maakt: leven in de breedte als uitgangspunt. Door iedere minuut zo rijk van herinnering en ervaring te maken, lijkt het of die minuut niet ten einde kan komen
Als je daarbij bedenkt dat je gaandeweg steeds meer nodige informatie krijgt over hoofdpersoon Albert Egberts, is het geen verrassing dat dit boek opperste concentratie vereist. Per ongeluk een zin half lezen zorgt voor een onbegrijpelijk vervolg. Van der Heijden heeft over iedere zin nagedacht en al die zinnen verdienen eigenlijk een applausje. Zelden heb ik zo’n bijzonder werk gelezen. Van der Heijden is de grote vierde. De gedachten die Albert heeft, doen denken aan een modernere ‘De Avonden’.