Obsessieve ode aan Meijer

Het boek is bij vlagen prachtig geschreven, eerlijk, puur. Er zijn momenten dat ik het niet weg wilde leggen. Connie Palmen is een fantastische schrijfster, en dat vindt ze zelf nog het meest. Begrijpelijk ook, dit boek bestaat voor zo’n 180 pagina’s aan goede literatuur. Palmen is een van de groten der Nederlandse letteren en een van de weinigen nog in leven.
Op sommige momenten moest ik mezelf door het boek worstelen. Palmens arrogantie met betrekking tot haar intelligentie komt regelmatig naar voren in dit boek. Ze vindt zichzelf interessant en Ischa Meijer vindt ze misschien nog wel interessanter. Het fenomeen dat twee schrijvers die constant elkaars monoloog onderbreken een boek creëert dat van zichzelf ontzettend meta wordt, komt ook hier weer naar voren. Op het storende af.
Het gevolg van dit boek is een lange ode aan haar relatie (en voornamelijk de reizen die ze maakten in hun relatie). 312 pagina’s aan geluk als ze samen waren en oneindig verdriet als ze niet bij elkaar in de buurt waren. Sommigen noemen het misschien verliefdheid, houden van. Ik vind het vooral obsessief. Niet alleen de beschrijvingen van verdriet als ze eventjes niet in dezelfde ruimte van elkaar zijn, obsessief van Palmen naar de hele persoon Meijer. Palmen claimt het alleenrecht op Meijer en noemt het literatuur. Pas in de laatste 100 pagina’s mag Jessica, Meijers dochter, er zijn. Jeroen, Meijers zoon, wordt nauwelijks genoemd. Meijer is van Palmen en alleen van Palmen. Op het storende af.
De lezer weet hoe het boek af gaat lopen, Meijer sterft. De foreshadowing die Palmen daarbij gebruikt voelt onrealistisch, de fictie uit de biofictie. De lezer moet zich door 100 pagina’s te veel aan reis na reis worstelen om uit te komen bij het in memoriamgedeelte van dit boek: het interessante gedeelte. Na de eerste 200 pagina’s aan liefde en reizen heb ik wel genoeg gehad. Een goede redacteur had door een stuk of 80 pagina’s een streep gezet, hoewel ik snap dat Palmen het wilde houden.