Lichtzwart

Mijn vaders hand van Bart Chabot is een luchtig-zwaar boek, als in: het boek behandelt zware thema’s met heftige scènes, waarbij je met je hand voor je mond zit te lezen, maar die heftige scènes worden met een unieke luchtigheid beschreven, alsof Chabot beschrijft hoe hij die middag een wandelingetje heeft gemaakt met zijn hond. De heftige hoofdstukken over het verleden, met mishandeling (fysiek én mentaal) en pestgedrag, worden afgewisseld met hoofdstukken over het heden, waarin Chabot in het ziekenhuis ligt en blijkt dat het helemaal mis is met hem. Ondanks de zware kanten van heden en verleden weet hij het verhaal ontspannen te houden. Het blijft een prettig boek om te lezen. Deze afwisseling tussen heftige anekdotes en ziekenhuispassages zijn verwonderend en vervreemdend. In de hoofdstukken geeft de vertellende Chabot ook commentaar op de handelende hoofdpersoon Chabot, wat een fijn effect meegeeft. Als lezer krijg je steeds de herinnering dat het wel goed is gekomen met het afgeranselde jongetje uit Den Haag en je hoeft als lezer niet in je eentje dit jeugdtrauma te ondergaan. Het blijkt maar weer dat Chabot een meesterverteller is en dat dit boek gezien mag worden als een van zijn beste. De leus ‘An unhappy childhood is a writer goldmine’ is dan ook weer van toepassing op dit boek en deze schrijver.