Tirza

Arnon Grunbergs ‘Tirza’ is een conflicterend verhaal. Enerzijds wil je het niet wegleggen, omdat de schrijfstijl zo ontzettend goed is, anderzijds wil je niet verder lezen, omdat de inhoud zo ontzettend verschrikkelijk is. En dat maakt dit boek zo goed. Literatuur, née kunst, hoort soms verschrikkelijk te zijn, te choqueren, te kwellen. Grunberg kan dat als geen ander en dat maakt hem, zijn werk, literatuur. Anders dan andere Grunbergse romans is dat ‘Tirza’ niet vaak humoristisch of ironisch, zoals hij normaal gesproken wel is. Hij verkent wederom de postmoderne schrijfkunst, in de onbetrouwbaarheid van de verteller, de intertekstualiteit, het opzoeken van de grens tussen fictie en werkelijkheid.
Hij kiest ontzettend bewust ieder woord - van de afwisseling tussen ‘Hofmeester’ en ‘Tirza’s vader’ via herhalingen tot de gelegde verbanden tussen Tirza, Ester en Kaisa (allen zonder ) -, iedere letter, iedere herhaling die hij op een pagina zet. Secuur kiest hij welke informatie hij de lezer wel en niet geeft. In dit boek vertelt Grunberg zijn verhaal doelbewust ontzettend langzaam. Hofmeester heeft een saai leven, dus de lezer moet dat saaie leven ook echt meekrijgen. De verandering gaat daarna heel snel. Een dieseltje, zo zou je dit boek kunnen omschrijven: het moet even op gang komen, maar daarna heb je er nog wat aan (en het zou met niet verbazen als Arnon Grunberg in de binnenstad van Amsterdam wordt geweerd).
Ik vond ‘Tirza’ een prachtige roman, maar ik denk dat niet iedereen – mensen die niets tot weinig met literatuur hebben – deze roman prachtig vindt, omdat hij zo onconventioneel is.