Pfeijffer is een taalvirtuoos

"Ik was onder de indruk van zijn precisie, zowel in feiten als in woordkeus, en van de poëtische grandeur van zijn proza." (blz 652).
Soms geeft een auteur zelf al een hint over hoe we zijn boek moeten beoordelen.
Pfeijffer noemt zijn boek nederig een roman. Is het een historische roman of een geromantiseerde historie? Eens bij de uitgebreide lijst van bronnen aangekomen blijkt dat deze vooral waarde hebben om de achtergrond te kleuren. Inderdaad: een roman dus.
Maar wiens zorg zal dit wezen. Dit boek is een prestatie, zowel inhoudelijk als literair. Niet alleen het verhaal over de perfide strateeg/politicus Alkibiades heeft ons geboeid. Pfeijffer liet ons nadenken over actuele thema's zoals de afgang van onze democratie. En dat in zijn heerlijk pompeuze taal.
Sta mij toe te menen dat zeker het laatste boek over de terugkeer van Timandra naar Athene wat bij de haren is getrokken. Maar om het verhaal te laten kloppen moesten de (fictieve) memoires van Alkibiades op die manier voor het nageslacht bewaard blijven.
Wie zal hierom malen in het licht van dit virtuoos erudiete werk?