Een tijdverdrijvend avonturenverhaal

Het boek heb ik ter hand genomen met hoge verwachtingen. De auteur is arts en gewezen diplomaat. Hij was vooraanstaand medewerker van organisaties die zich bekommeren om de derde wereld. 'De Abessijn' werd bekroond met prijzen, onder andere de debuutprijs van de Prix Goncourt. Op de kaft prijkt een fiere man van kleur, die een indrukwekkende belevenis laat vermoeden.

Laat ik positief beginnen. De beschrijving van de Franse (of beter: Frankische?) kolonie in Caïro, eind zeventiende begin achttiende eeuw, is leerrijk. Ik was geboeid door de moeilijke diplomatieke evenwichtsoefeningen met de Turkse machthebbers. Ook de gewaagde karavaantocht naar Abessinië (het huidige Ethiopië) en de schetst van de aldaar heersende zeden wisten me te bekoren. Verder komt de gekende bekeringsdrift van de katholieke orden en hun onderlinge concurrentie aan bod. So far, so good.
Het centrale liefdesverhaaltje van dertien in een dozijn wist minder te begeesteren. U kent dat wel: jongeman wordt verliefd op een meisje van hogere stand. (Het probleem wordt wel radicaal opgelost doordat de bij de nonnen opgevoede freule zich op onwaarschijnlijke wijze ontpopt tot een opportunistische avonturierster.)
Wat met de titel van het boek? Centrale figuur is een Fransman die na omzwervingen in Caïro is aanbeland en daar zonder diploma, maar wel met veel kennis van geneeskundige planten, haast doorgaat voor een wonderdokter. Tijdens een kort verblijf in Parijs wordt hij er bekend onder de naam 'de Abessijn'. Of slaat de titel toch op de keizer van Abessinië die enige hoofdstukken wordt opgevoerd? (Hetgeen de omslagillustratie laat vermoeden?) In elk geval dekt de vlag de landing niet.
Uiteindelijk was dit boek voor mij een vertelsel, zonder al te veel diepgang dus.