Over studenten die zich misdragen

Laat ik er met de grove borstel doorheen gaan: 'de verborgen geschiedenis' bestaat uit twee 'boeken'. In boek één wordt er uitgebreid geëmmerd over hoe een student de boel belazert en een bedreiging vormt voor het welzijn van een beperkte groep medestudenten. Zo kan het niet blijven doorgaan, is de conclusie. In het tweede boek wordt er uitgebreid geëmmerd over de gevolgen van de oplossing die voor het probleem werd bedacht. Dit niettegenstaande er in boek één meer dan voldoende bladzijden besteed werden om het voor en tegen af te wegen.
Het bijzondere van het hele verhaal zit in de 'inkadering'. De gebeurtenissen spelen zich af op een kleine Amerikaanse universiteit waar een gevierde doch eigengereide professor les over Oudgrieks geeft. Hij beperkt zijn groep studenten tot een vijftal. Die kleine groep van anders dan normale mensen weet hij in de ban te brengen van de Helleense levensfilosofie. Ze wordt, onder meer volgens de filosoof Nietzsche, gekenmerkt door een spanning tussen rede en dionysische chaos. De toepassing van de theorie in de praktijk leidt tot ontregeld gedrag bij zijn studenten waarop de professor zijn leerlingen in de steek laat.
Het studentenleven wordt beschreven als boordevol gevuld met alcohol en drugs. Het is onwaarschijnlijk dat één student zonder hersenbeschadiging zijn diploma zal halen. Er bestaat onderling ruimdenkendheid over seksualiteit maar die verloopt dan wel altijd volgens het boekje met correcte wederzijdse toestemming. Zelfs in de meest dronken en gedrogeerde omstandigheden. Dat is met geweld niet het geval. Ziehier de oorzaak van alle geëmmer.