Lezersrecensie
Hoe vioolmuziek het verhaal van oorlogsleed kan vertellen
Jun Mizukami studeert in 1939 altviool aan het conservatorium in Parijs, waar hij Anna ontmoet, met wie hij een relatie krijgt. Hij wordt door de oorlog gedwongen om terug te keren naar Japan om dienst te nemen in het leger. 67 jaar later worden hun dagboeken teruggevonden en wordt hun leven gereconstrueerd.
Het boek bevat 5 delen die zich afspelen op verschillende tijdstippen, waardoor de schrijver de geschiedenis van deze mensen als een puzzel samenstelt. De hoofdpersonen zijn een Franse jonge vrouw en een Japanse violist. Japan is samen met Duitsland de “agressor” en Frankrijk de aangevallen natie. Jun is soldaat, Anna is gewoon burger. Akira stelt met een ontroerende oprechtheid dat er overal slachtoffers zijn, ook nog lang na het oorlogsleed.
Noch Jun noch Anna zullen de oorlog overleven. Anna krijgt geen nieuws van Jun, kwijnt weg en sterft in 1946. Jun overleefd de oorlog maar is zo beschadigd dat hij korte tijd later zelfmoord pleegt.
Anna heeft een dochter door haar relatie met Jun, Agnes en in 72 bevalt deze in Parijs van een dochter, Mizuné, die altviool speelt. Jun trouwt nog na de oorlog en uit deze verbintenis wordt Tokashi in Japan geboren die in 1975 op haar beurt bevalt van een zoon Otohiko. Het zijn Mizuné en Otohiko die elkaar toevallig ontmoeten in Parijs en ontdekken dat ze dezelfde grootvader hebben, ook al zijn ze opgegroeid in totaal verschillende werelden. Beiden vinden de dagboeken geschreven door Anna en Jun waardoor ze hun leven beetje bij beetje kunnen reconstrueren.
Door de grote verschillen in tijd tussen de verschillende delen van het boek duurt het even voor je alles op zijn plaats kunt zetten, omdat je de verschillende personages nog niet kent, maar bijt even door, het is de moeite. Akira gebruikt een mooie stijl, diverse passages zullen zeker blijven hangen, zijn erg mooi verwoord.
De muziek neemt een voorname plaats in zodat hier dikwijls wordt bij stilgestaan. De toelichting bij de 8° symfonie kan langdradig overkomen, maar deze muziek is de muzikale vertaling van het oorlogsgeweld, geschreven tijdens WO II door Sjostakovitsj en dit kan zeker beschouwd worden als het thema van dit boek. Mizuné speelt in 2007 altviool, de 8° symfonie, net als Jun in 1940. De cirkel is rond, de muziek heelt de wonden.
Een poëtisch pamflet tegen extremisme. Lees het traag, het zal je raken. Zeker in deze tijd.
Het boek bevat 5 delen die zich afspelen op verschillende tijdstippen, waardoor de schrijver de geschiedenis van deze mensen als een puzzel samenstelt. De hoofdpersonen zijn een Franse jonge vrouw en een Japanse violist. Japan is samen met Duitsland de “agressor” en Frankrijk de aangevallen natie. Jun is soldaat, Anna is gewoon burger. Akira stelt met een ontroerende oprechtheid dat er overal slachtoffers zijn, ook nog lang na het oorlogsleed.
Noch Jun noch Anna zullen de oorlog overleven. Anna krijgt geen nieuws van Jun, kwijnt weg en sterft in 1946. Jun overleefd de oorlog maar is zo beschadigd dat hij korte tijd later zelfmoord pleegt.
Anna heeft een dochter door haar relatie met Jun, Agnes en in 72 bevalt deze in Parijs van een dochter, Mizuné, die altviool speelt. Jun trouwt nog na de oorlog en uit deze verbintenis wordt Tokashi in Japan geboren die in 1975 op haar beurt bevalt van een zoon Otohiko. Het zijn Mizuné en Otohiko die elkaar toevallig ontmoeten in Parijs en ontdekken dat ze dezelfde grootvader hebben, ook al zijn ze opgegroeid in totaal verschillende werelden. Beiden vinden de dagboeken geschreven door Anna en Jun waardoor ze hun leven beetje bij beetje kunnen reconstrueren.
Door de grote verschillen in tijd tussen de verschillende delen van het boek duurt het even voor je alles op zijn plaats kunt zetten, omdat je de verschillende personages nog niet kent, maar bijt even door, het is de moeite. Akira gebruikt een mooie stijl, diverse passages zullen zeker blijven hangen, zijn erg mooi verwoord.
De muziek neemt een voorname plaats in zodat hier dikwijls wordt bij stilgestaan. De toelichting bij de 8° symfonie kan langdradig overkomen, maar deze muziek is de muzikale vertaling van het oorlogsgeweld, geschreven tijdens WO II door Sjostakovitsj en dit kan zeker beschouwd worden als het thema van dit boek. Mizuné speelt in 2007 altviool, de 8° symfonie, net als Jun in 1940. De cirkel is rond, de muziek heelt de wonden.
Een poëtisch pamflet tegen extremisme. Lees het traag, het zal je raken. Zeker in deze tijd.
1
Reageer op deze recensie
