Lezersrecensie
Een 11 jarige vechter
Een misdaadorganisatie wil niet alleen Nate, een pas vrijgekomen gevangene, maar ook zijn vrouw en dochter laten ombrengen. Als Nate zijn vrouw dood aantreft op de dag van zijn vrijlating, gaat hij op de vlucht met zijn 11 jarige dochter Polly.
Het verhaal is origineel en leent zich tot actiescènes, wat de schrijver in zijn debuutroman vlot laat verlopen. Hij beschrijft hun vlucht chronologisch in korte hoofdstukken in een directe en vlotte schrijfstijl. Het boek is geschreven in een iets groter lettertype met een iets grotere interlinie, wat de vlotheid van lezen ook ten goede komt. Het aantal personages is beperkt zodat ze goed kunnen gevolgd en beschreven worden, maar tot een echte psychologische tekening komt het niet. De actie en de spanning staan centraal, niet meer, niet minder. Van enige diepgang is nauwelijks sprake.
Een van de hoofdpersonen is de 11 jarige dochter Polly. Een personage dat vertederend wordt beschreven, maar waarbij de ongeloofwaardigheid soms storend is. Je kunt pas “genieten” van het boek als je de knop even omdraait. Geef toe, een 11-jarig meisje die haar vader vele jaren niet gezien heeft omdat deze in de gevangenis zat om zwaarwichtige redenen en toch met hem wegvlucht op zijn vraag … Maar als je het even doorslikt, volgt een spannend en vlot verhaal. Je moet later ook nog wel even willen geloven dat mits een korte training Polly transformeert naar een kleine vechtmachine met een doorzettingsvermogen van een volwassene.
Op sommige ogenblikken wil Harper toelichting geven op de vraag waarom iemand voor een misdadige bende gaat werken, hoe de structuur van zo’n bende kan zijn, hoe deze hun macht ook van binnen een gevangenis kunnen laten gelden enz. Dat is volgens mijn echter niet nodig, het breekt de spanningslijn, en dit is het voornaamste punt in dit verhaal.
Ook Park , de inspecteur die achter Nate jaagt, omdat deze hem initieel ervan verdenkt dat hij zijn vrouw zelf heeft omgebracht, is een figuur waarvan ik me afvraag of deze echt nodig was in de plot. Deze figuur en zijn acties geven geen bijkomende spanning aan het verhaal zodat ze bijna betekenisloos worden.
Ondanks al dit heb ik het werk graag en vlot gelezen. Het is geen echte topper, wat een debuutroman zelden is, maar ik wil toch nog een boek van Harper lezen. Vlotte vakantielectuur, maar ook niet meer dan dat.
Het verhaal is origineel en leent zich tot actiescènes, wat de schrijver in zijn debuutroman vlot laat verlopen. Hij beschrijft hun vlucht chronologisch in korte hoofdstukken in een directe en vlotte schrijfstijl. Het boek is geschreven in een iets groter lettertype met een iets grotere interlinie, wat de vlotheid van lezen ook ten goede komt. Het aantal personages is beperkt zodat ze goed kunnen gevolgd en beschreven worden, maar tot een echte psychologische tekening komt het niet. De actie en de spanning staan centraal, niet meer, niet minder. Van enige diepgang is nauwelijks sprake.
Een van de hoofdpersonen is de 11 jarige dochter Polly. Een personage dat vertederend wordt beschreven, maar waarbij de ongeloofwaardigheid soms storend is. Je kunt pas “genieten” van het boek als je de knop even omdraait. Geef toe, een 11-jarig meisje die haar vader vele jaren niet gezien heeft omdat deze in de gevangenis zat om zwaarwichtige redenen en toch met hem wegvlucht op zijn vraag … Maar als je het even doorslikt, volgt een spannend en vlot verhaal. Je moet later ook nog wel even willen geloven dat mits een korte training Polly transformeert naar een kleine vechtmachine met een doorzettingsvermogen van een volwassene.
Op sommige ogenblikken wil Harper toelichting geven op de vraag waarom iemand voor een misdadige bende gaat werken, hoe de structuur van zo’n bende kan zijn, hoe deze hun macht ook van binnen een gevangenis kunnen laten gelden enz. Dat is volgens mijn echter niet nodig, het breekt de spanningslijn, en dit is het voornaamste punt in dit verhaal.
Ook Park , de inspecteur die achter Nate jaagt, omdat deze hem initieel ervan verdenkt dat hij zijn vrouw zelf heeft omgebracht, is een figuur waarvan ik me afvraag of deze echt nodig was in de plot. Deze figuur en zijn acties geven geen bijkomende spanning aan het verhaal zodat ze bijna betekenisloos worden.
Ondanks al dit heb ik het werk graag en vlot gelezen. Het is geen echte topper, wat een debuutroman zelden is, maar ik wil toch nog een boek van Harper lezen. Vlotte vakantielectuur, maar ook niet meer dan dat.
1
Reageer op deze recensie
