Lezersrecensie
Politiek wonderkind Machiavelli liefhebbend vader of …..?
Catharina Botermans is een politicologe die romans schrijft. Daarbij vindt ze het spanningsveld politiek en religie een intrigerend thema. In haar debuutroman De Zwarte Koningin ging ze al terug in de tijd. Een roman over een vrouwelijk lid van de familie De Medici. Ook in de onderliggende roman komt de familie aan bod, maar ondergeschikt aan hun politiek adviseur Machiavelli. Voor het verhaal is het perspectief gekozen van de zoon van Machiavelli. In die tijd heeft hij vele politieke geschriften het licht laten zien, waaronder zijn magnum opus Il Princip.
Door de naam Machiavelli zo opvallend in de titel mee te nemen verwacht je een roman waarin zijn politieke ideeën verder uitgediept worden. Dat is geenszins het geval. De schrijfster heeft zich geworpen op de zoon van, en eigenlijk ook de dochter van M. Uiteraard komen thema’s uit de politieke geschriften terug in de roman, maar het is toch vooral een familieroman geworden. Het ontworstelen van de kinderen Bernardo en Primavera aan ‘het juk’ van vader M. De zoon wordt min of meer gepushed Pa te volgen op het politieke pad. Tegen de zin van deze in. Bij hem gaat de voorkeur uit naar een bestaan op het platteland, het boerenbedrijf. Met een drive tot vernieuwing om zo een bedrijf met bestaanszekerheid op te bouwen. We volgen de strijd van de zoon om zich zelfstandig te ontwikkelen. Daarnaast heeft zijn zuster de voorkeur om zich te verdiepen in de religie en een bestaan achter de kloosterdeuren ter ere van de Here.
Met verrassende plotwendigen worden we meegenomen ik deze ‘coming of age’ van twee zelfstandige jonge mensen en ook de reactie van Pa. De roman geeft een mooi beeld van het leven in Florence in de 16e eeuw, we krijgen ook wat mee van de politieke intriges aan het hof en verschillende voorbij komende karakters worden fraai neergezet.
Een zeer onderhoudende roman. Echter door de in mijn ogen wat stroeve schrijfstijl, de te weinige taalsouplesse om je echt mee te nemen in de karakters is voor mij de teller blijven staan op 3*.
Door de naam Machiavelli zo opvallend in de titel mee te nemen verwacht je een roman waarin zijn politieke ideeën verder uitgediept worden. Dat is geenszins het geval. De schrijfster heeft zich geworpen op de zoon van, en eigenlijk ook de dochter van M. Uiteraard komen thema’s uit de politieke geschriften terug in de roman, maar het is toch vooral een familieroman geworden. Het ontworstelen van de kinderen Bernardo en Primavera aan ‘het juk’ van vader M. De zoon wordt min of meer gepushed Pa te volgen op het politieke pad. Tegen de zin van deze in. Bij hem gaat de voorkeur uit naar een bestaan op het platteland, het boerenbedrijf. Met een drive tot vernieuwing om zo een bedrijf met bestaanszekerheid op te bouwen. We volgen de strijd van de zoon om zich zelfstandig te ontwikkelen. Daarnaast heeft zijn zuster de voorkeur om zich te verdiepen in de religie en een bestaan achter de kloosterdeuren ter ere van de Here.
Met verrassende plotwendigen worden we meegenomen ik deze ‘coming of age’ van twee zelfstandige jonge mensen en ook de reactie van Pa. De roman geeft een mooi beeld van het leven in Florence in de 16e eeuw, we krijgen ook wat mee van de politieke intriges aan het hof en verschillende voorbij komende karakters worden fraai neergezet.
Een zeer onderhoudende roman. Echter door de in mijn ogen wat stroeve schrijfstijl, de te weinige taalsouplesse om je echt mee te nemen in de karakters is voor mij de teller blijven staan op 3*.
2
Reageer op deze recensie