In de Val : Reacher verkarikatuurt

Met veel plezier heb ik verschillende oude Reachers gelezen. Een moderne variant op Lucky Luke, de poor lonesome cowboy, zonder vaste woon en verblijfplaats in het Wilde Westen. Vertaald naar het post Vietnam Amerika. Een karakter die de vrijheid tot in extremis doorvoert, geen huis, auto of wat dan ook aan spullen. Een tandenborstel als enige luxe en alleen de kleding die hij aan heeft. Al rondtrekkend beleeft hij de meest fantastische avonturen, vaak aan de zijde van een mooie vrouw en op de achtergrond ondersteund door oud collega(-s) uit z’n militaire verleden. Een man van weinig woorden, met stevige knuisten en niet altijd even subtiel in een één op één gevecht. De dood als acceptabele oplossing als de tegenstander het verdient.
De manier waarop is in de vele delen die de reeks nu beslaat zeer lezenswaardig. Je vliegt over de pagina’s. Genieten. Echter, zoals met vele formules ontstaat er een zekere vermoeidheid. En ook bij Jack. Het wordt af en toe bijna een karikatuur. En dat kan nooit de bedoeling zijn.
En in ons geval komt hierbij dat de laatste 5 Reachers geschreven zijn door een duo. Lee aangevuld met zijn jongere broer Andrew. En de chemie tussen beide is onvoldoende om de kwaliteit en frisheid van de eerste delen te evenaren. Enerzijds de verhaallijn, ongeloofwaardiger en minder beeldend geschreven. Zowel qua plot als in de confrontaties. In de Val is Jack geblesseerd, gebroken pols en hersenschudding, maar de meest zwaar getrainde tegenstanders worden weggeblazen alsof deze net ontslagen zijn uit tehuis Avondrood. En dat gaat wat tegenstaan.
Het verhaal en plot heeft wat James Bond-achtigs. Bij de verhaalstart heeft Jack geheugenverlies en fysiek ongemak na een bizar ongeluk Daaruit ontwikkelt zich een vlot verhaal met wisselende perspectieven, grote (goud)schatten, ontvoeringen FBI missers en wereldvrede bedreigende documenten. Het komt wat traag op gang, maar naar de ontknoping lees je weer als vanouds vlot door.
Ondanks de wat kritische noot, bij deze toch een magere 3 sterren, omdat het toch prima pretentieloos vermaak blijft. Maar hoe lang nog?
Ik ga zo een oude Reacher uit de bieb scoren om nog eens te vergelijken.