De Trein van Verlangen

De auteur Oliver Reps heeft het zich in zijn tweede boek, Twintig keer Dee, niet makkelijk gemaakt. Voor een schrijver is het belangrijk om te weten wat je gaat schrijven. Voor Reps in dit geval is een eerste vonk overgeslagen bij het zien van de clip Hey There Delilah van Plain White T’s. Geliefden en trein. Maar dan heb je nog de uitdaging, hoe? Reps heeft het pad van Verse Novel gekozen. Een geheel vrij format. Zowel tekstueel, geen uitgeklaarde zinnen, alinea’s, maar losse woorden, associaties, alliteraties, als qua vormgeving, links uitgelijnd, dan plots naar rechts en terug…..kortom stoeien op het witte vlak.
En dan is het belangrijk om deze uiterlijke frivoliteit ook in je verhaal te incorporeren. En dat is Reps prima gelukt. De ritmiek werkt, de teksten gaan leven, nemen de kadans van de trein over. Geslaagd. Zeker omdat veel mensen, waaronder ik, terugschrikken voor deze vorm van poëzie.
Het verhaal heeft verder niet te veel om het lijf. Jongen en meisje, aangetrokken tot elkaar, one night stand of…? Aanvankelijk spelend in Amsterdam, dan via studie uitwisseling naar Berlijn. Zij blijft, hij verpietert in Amsterdam. Tot hij besluit om haar achterna te reizen. Via vele gedachten sprongen leren we geschiedenis van beide kennen. Hij, naamloos, in detail, zij, Dee, op afstand.
De treinreis bepaalt het tempo. En de vraag blijft, vinden ze elkaar? Een open eind, maar wel bevredigend. U als lezer kunt het vervolg zelf invullen. In mijn onderliggende leesclub vloog dat vervolg alle kanten op. Dat is wat literatuur beoogt.
Een prima 2e van Reps. Een vier sterren resultaat.