Toppenheimer

De drieling Oppenheimer lag nog maar goed in het congenitale kweekbakje of de drie wisten al niet hoe snel ze weer bij elkaar weg moesten komen.

Neen, vrolijke vrienden zullen ze nooit worden.

Of toch?

Als achttien jaar later 'het achterkomertje' geboren wordt, blijkt dat de kiem van wat nog eens achttien jaar later mogelijk het begin van enig familiegeluk zou kunnen zijn.

Maar daarvoor moeten eerst nog wat auto-, vliegtuig- en andere ongelukken worden overleefd.

Heerlijk breed uitwaaierend verhaalt Jean Hanff Korelitz de lotgevallen van mensen die behalve een (niet zo vaak voorkomende) familienaam* maar weinig met elkaar gemeen hebben.

Ze bewijst daarbij dat ze voldoende Irving en Nathan Hill in zich heeft om deze saga tot een coherent geheel te boetseren, én er een fijne plot aan te breien - iets waar ze eerder in het jammerlijk getitelde ‘De Plot’ niét in slaagde.

Maar hier doét de plot er zelfs niet zo heel veel toe, daarvoor zijn alle sublijntjes en zijstapjes meer dan interessant genoeg. En blijkt dat het bloed uiteindelijk toch kruipt waar het niet gaan kan, met een mooie catharsis tot gevolg.

Want haar hele leven heeft Stella aan weinig anders gedacht dan aan het geluk van haar gezin.

Helaas vergat ze daarbij het belangrijkste: altijd eerst je eigen zuurstofmasker opzetten.



*En, voor wie het zich afvraagt, al helemaal niets met de Oppenheimer van de bom - daarvoor zit er al genoeg explosiviteit in deze verzonnen Joodse clan.