Lezersrecensie
Uit het hart
Charles Dumont is cardioloog.
De levensduur van de harten van zijn patiënten kan hij verlengen.
Zijn eigen hart is dertig jaar eerder stil blijven staan.
Nuja, toch langzamer gaan kloppen.
Alsof het alleen nog de hoogstnoodzakelijke inspanning wil leveren, nodig om enigszins in leven te blijven.
Winterslaapstand.
Maar nu, nu is het dertig jaar later en is De Dag eindelijk aangebroken.
De Dag dat hij de Moeder van zijn Dochter in Napels zal terugzien.
Of is ook dat een hersenschim?
Wat je leest is het verslag van een kortstondige hartstocht, gevolgd door de dissectie van 30 hartverscheurende tussenjaren.
Maar wat bezielt een jongeman van eind de dertig om in de huid te kruipen van een 61-jarige hartchirurg?
Zich in die huid te wikkelen, er één mee te worden?
Als jongeman van eind de vijftig kan ik daar alleen maar de wenkbrauwen bij fronsen.
Om vervolgens, bladzijde na bladzijde, hoofdstuk na hoofdstuk, vast te stellen dat Yannick Dangre met verve in zijn onmogelijke - zelfopgelegde - opdracht slaagt.
“Is dat de tragedie van het ouder worden: dat je met elk klimmend jaar meer mededogen voor je naaste voelt, maar de tijd steeds minder voor jou?”
Als je boek dichtslaat hoop je op een verslag van de jaren die volgen.
Hartsgrondig.
De levensduur van de harten van zijn patiënten kan hij verlengen.
Zijn eigen hart is dertig jaar eerder stil blijven staan.
Nuja, toch langzamer gaan kloppen.
Alsof het alleen nog de hoogstnoodzakelijke inspanning wil leveren, nodig om enigszins in leven te blijven.
Winterslaapstand.
Maar nu, nu is het dertig jaar later en is De Dag eindelijk aangebroken.
De Dag dat hij de Moeder van zijn Dochter in Napels zal terugzien.
Of is ook dat een hersenschim?
Wat je leest is het verslag van een kortstondige hartstocht, gevolgd door de dissectie van 30 hartverscheurende tussenjaren.
Maar wat bezielt een jongeman van eind de dertig om in de huid te kruipen van een 61-jarige hartchirurg?
Zich in die huid te wikkelen, er één mee te worden?
Als jongeman van eind de vijftig kan ik daar alleen maar de wenkbrauwen bij fronsen.
Om vervolgens, bladzijde na bladzijde, hoofdstuk na hoofdstuk, vast te stellen dat Yannick Dangre met verve in zijn onmogelijke - zelfopgelegde - opdracht slaagt.
“Is dat de tragedie van het ouder worden: dat je met elk klimmend jaar meer mededogen voor je naaste voelt, maar de tijd steeds minder voor jou?”
Als je boek dichtslaat hoop je op een verslag van de jaren die volgen.
Hartsgrondig.
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Ief Stuyvaert
Gesponsord
Het persoonlijke oorlogsverhaal van Edith Eger uit de internationale bestseller De keuze.
