Vuijstjes hommage aan zijn markante moeder

Het verhaal is herkenbaar voor ieder die om een ouder heeft gerouwd. De dood maakt een einde aan een vanzelfsprekende onvoorwaardelijke liefde – helaas niet vanzelfsprekend in elk gezin – die zelfs een extra domper lijkt te veroorzaken omdat er zo weinig bij stil is gestaan tijdens het leven van de ouder. Net als de spijt om de gezonde asymmetrische ouder kind-relatie, waarin de aandacht meer in de richting van het kind gaat dan andersom. Ook dat is herkenbaar, maar hoe lastig dat soms ook kan zijn als wees-op-leeftijd, het is wel een teken van een liefdevolle basis.
Vuijstje geeft niet alleen een inkijk in het leven van moeder Sheila, maar het rouwproces laat hem ook reflecteren op zijn eigen leven. Centraal staat hun (Joodse) multiculturele achtergrond, en de ruimdenkendheid en worstelingen die daarbij komen kijken. Desondanks is het verhaal vlot en luchtig geschreven, en ademt het boek zo het opgeruimde karakter van moeder Sheila.
‘Hommage’ dat ook wel ‘eerbetoon’ betekent is zeker van toepassing op dit boek, en in tijden van dankbaarheidsdagboeken zou je dit verhaal misschien ook wel een ‘dankschrift’ kunnen noemen. Het boek zet moeder Sheila niet zomaar op een voetstuk, maar de liefde is voelbaar in elk hoofdstuk.