Liefde, toekomst en technologie

Niet helemaal toevallig kwam ik bij dit boek terecht toen ik Roanne van Voorst kortgeleden tegenkwam in de podcast van Chris Williamson (https://youtu.be/Tw7D6mTgvAg?si=IjTWxMqrjExalTvu; ook te beluisteren via andere podcastkanalen). De interesses die ik deel met Williamson liggen op het vlak van antropologie, psychologie en veranderende genderpatronen. Bij Williamson vertelde Van Voorst dat de inspiratie voor haar boek voorkwam uit haar participerende onderzoek naar mensen op de vlucht voor klimaat en geweld, waar zij merkte dat ondanks alle ellende mensen verliefd werden en naar elkaar toetrokken. Zelf had ik net een boek van Norman Finkelstein en een van Hans Keilson dichtgeslagen (zie andere Hebban-recensies), dus ook ik was wel eens aan wat vrolijkers toe.
Van Voorst verkent in haar boek als futurologe de toekomst van sexualiteit, liefdesrelaties en wat eraan voorafgaat, en wat ik niet moderner kan verwoorden dan als ‘hofmakerij’. Hoewel Van Voorst zich ruimdenkend toont en dit tijdens haar onderzoek zelfs verder oprekt, ontkomt ook zij niet af en toe aan een oordeel. Duidelijk heeft ze haar twijfels over in hoeverre technologie de subtiele signalen van menselijke communicatie ooit kan ondersteunen en vervangen. Het meest expliciet wordt dit aan het eind van het boek dat als ze met haar oude vader op een natuurexcursie krijgt uitgelegd hoe bomen met elkaar communiceren in een netwerk, en elkaar daarbij ook beschermen en verzorgen. ‘Moderne’ stadsbomen daarentegen ontberen deze mogelijkheden, omdat de ondergrondse netwerken veel minder goed functioneren, ondermeer door grotere afstanden en obstakels, en met als gevolg een minder goede gezondheid. Een mooie metafoor voor de consequenties die de beperkingen van technologie op (romantische) communicatie heeft. Positiever is Van Voorst over nieuwe relatievormen (vast of tijdelijk, hetero- of homo- of nonseksueel, enkel- of meervoudig), gendergevoelens en genderpatronen. De kanttekening dat er wel erg veel nieuwe ‘hokjes’ (labels) gecreëerd worden, die niet altijd meer vrijheid oplevert had ik zelf ook bedacht, maar Roanne ziet het als een noodzakelijke tussenstap op weg naar een vrije toekomst, die vrij van hokjes is. Mooie gedachte.