Liefdevolle non-fictie roman van een geteisterde familie door de orkaan Katrina in New Orleans

Abdulrhaman Zeitoun komt uit een eenvoudige maar respectabele Syrische familie, dat leeft in een onbeduidend vissersplaatsje. De familie is open-minded, en de kinderen waaieren uit over de hele wereld. De ene broer is schept het tot de wereldtop in langeafstandszwemmen, maar overlijdt helaas veel te jong in een auto-ongeluk; de andere broer wordt kapitein op de grote vaart, en Abdulrhaman, onze hoofdpersoon – die zichzelf in de VS voorstelt met zijn eenvoudig uitspreekbare naam ‘Zeitoun’ - beland uiteindelijk in New Orleans. Hij ontmoet daar de pas bekeerde moslima Kathy met wie hij een voorbeeldig gezin sticht en een goedlopend schilder- en aannemersbedrijf. Naar verloop van tijd kunnen ook wat vastgoed kopen, dat ze verhuren. Zeitoun is niet alleen succesvol, maar ook geliefd in de stad. Als orkaan Katrina (2005) in aantocht is, ziet Zeitoun geen andere mogelijkheid dan zijn bezittingen te beschermen, terwijl de rest van het gezin elders onderkomen zoekt. Dit blijkt wonderbaarlijk goed uit te pakken: hun huis had de storm zeker niet doorstaan als Zeitoun er niet bij was geweest om her en der noodreparaties uit te voeren. De stad is overstroomt, maar Zeitouns huis blijft grotendeels boven water. Met een oude kano redt Zeitoun menig stadgenoot; door het ontbreken van motorlawaai merkt hij een zelfs een opgesloten bejaarde dame op die door de luidruchtig patrouillerende motorboten nooit zou zijn opgemerkt. Als er geen mensen meer zijn om te redden in zijn buurt, trekt hij zich het lot van de achtergelaten honden aan: gelukkig zit er voldoende vlees in de inmiddels uitgevallen vriezer. Bij een van zijn huurders is wonder boven wonder nog een werkende vastelijn-telefoon te vinden die hij dagelijks kan gebruiken om contact te houden met Kathy. Ook twee kennissen hebben het huis weten te vinden, en zo verschaffen de mannen elkaar wat sociaal contact. Dit alles gaat een week goed en Zeitoun voelt zich eigenlijk volkomen element als redder en als verdediger van ‘zijn fort’. Als het viertal dan toevallig weer eens samen is, worden de mannen op brute wijze gearresteerd door de een peloton van de nationale garde (legerreservisten) en – twee van de vier mannen hebben een Syrische achtergrond – verdacht van terroristische samenzwering. De mannen worden overgebracht naar een noodgevangenis, die in allerijl is opgebouwd terwijl een groot deel van de inwoners nog op evacuatie wacht. Het viertal krijgt een gruwelijke behandeling die geïnspireerd lijkt op de beruchte Guantanamo gevangenis. Dit duurt een maand, en ondertussen wordt Zeitoun zelfs een telefoon geweigerd om zijn gezin op de hoogte te stellen. Via een geestelijke in de gevangenis weet Zeitoun na verloop van tijd een berichtje naar zijn inmiddels radeloze vrouw sturen. Een bevriende advocaat weet Zeitoun vrij te krijgen, maar dit gaat niet zonder hindernissen. De opeenstapeling van onrechtvaardigheid, vernedering en machteloosheid hakken erin bij Zeitoun en Kathy, die hun leven naderhand weer oppakken, maar het trauma nooit meer helemaal te boven komen.

Eggers loopt tegen de beknopte variant van dit verhaal aan, en ziet onmiddellijk dat er meer in zit: hij doet uitgebreid onderzoek en heeft contact met alle betrokkenen om uiteindelijk te komen tot dit liefdevolle portret van de familie Zeitoun, dat tegelijk een aanklacht is tegen een slecht functionerende overheid ten tijde van rampspoed en een Mccarthyaanse houding tegen Amerikaanse burgers met een Midden-Oosterse achtergrond. De productie van dit boek moet een monsterklus zijn geweest. Ontelbare flarden heeft Eggers verzameld en aaneengeregen tot een verhaal dat leest als een trein. Dat het leven van de familie Zeitoun enkele jaren na het verschijnen van dit boek bepaald geen positieve wending heeft gekregen, en dat Abdulrhaman ook duistere kanten blijkt te hebben doet daar niets aan af.