Wijze levensles in een moeilijk lopend verhaal

'Het kwaad zit niet in de hoorn of in de magie, maar in de persoon zelf.'  

De Gehoornden is een bundeling van twee boeken van Bianca Mastenbroek. Het eerste boek, Geheugenstrijd, verscheen in 2011, maar is nu opnieuw uitgegeven samen met het nieuwe boek; het vervolg Gewetensstrijd. Een oude legende lijkt te herleven wanneer blijkt dat de tweeling Fokko en Vana, net als godin Suvi en haar tweelingbroer Rhei, over een magische hoorn beschikken. Dat betekent dat ze de zware taak krijgen om Arandia te beschermen. Fokko, als enkelgehoornde, wordt opgeleid tot jager. Hij moet jagen op de vijand die komt van Rheidoria en Arandia, het eiland van godin Suvi, wil aanvallen. Vana moet als dubbelgehoornde de barrière, die Rheidoria van Arandia scheidt, beschermen. Een belangrijke en vererende taak, maar kan de tweeling deze taak op jonge leeftijd wel uitvoeren? En wat doet het met je als persoon als je ineens alles mogelijk kan maken met magie?  

Mastenbroek snijdt met dit verhaal een belangrijk thema aan: wat doet macht me je? Aan het begin van het verhaal is Vana een zorgzaam en verantwoord meisje. Ze houdt rekening met haar omgeving en wil altijd het goede doen. Er verandert echter iets wanneer Vana de beschikking krijgt over een onbeperkte hoeveelheid magie, dit in tegenstelling tot de enkelgehoorde Fokko. Het geeft haar macht en ze voelt zich onschendbaar. Vana vindt zichzelf een directe afstammeling van de Godin Suvi en dat moet iedereen weten ook. Mastenbroek laat hiermee duidelijk zien wat macht met de persoonlijkheid van mensen kan doen. Een wijze les die ze meegeeft aan haar lezers is dan ook dat iets bezitten op zich niet goed of slecht kan zijn, het gaat er om wat de persoon er zelf mee doet.  

Naast deze wijze les zet Mastenbroek uitgesproken personages neer. Als lezer krijg je een hele sterke voorkeur voor of afkeer van de personages en dat is totaal te danken aan de manier waarop de auteur ze neerzet. Of ze alleen heel geloofwaardig zijn als 14-jarigen? Niet echt. Uit de mond van Avonis, die haar geheugen kwijt is, komen bijvoorbeeld wel hele wijze levenslessen. In het boek komen ontzettend veel personages voor, die allemaal een aparte naam hebben. Ver aan het einde van het boek worden zelfs nog nieuwe karakters geïntroduceerd. Hierdoor kan de lezer in verwarring komen en is terugbladeren in het boek soms noodzakelijk.  

Aan het einde van elk hoofdstuk wordt steeds een stukje uit de legende van Suvi en Rhei verteld. Alleen door deze mythe komt de lezer achter de antwoorden op de vragen die gedurende het verhaal van Fokko en Vana ontstaan. Hoe komt het bijvoorbeeld dat Fokko zijn geheugen kwijtraakt? Waarom is er oorlog tussen Rheidoria en Arandia en waarom loopt adviseur Gullinda rond met een boekje zonder tekst? Deze legende is een leuke toevoeging, maar vertraagt het verhaal ook onnodig. Niet alles wat in de legende wordt verteld, is relevant voor het verhaal en roept soms alleen maar meer vraagtekens op.  

Niet alleen de legende an sich maakt het verhaal langdradig. Er gebeurt op zich veel in het boek, maar er worden vaak te veel woorden aan besteed. Het verhaal mist in dat opzicht een beetje pit. Als lezer krijg je veel van de gedachten van de personages mee en die halen het tempo uit het verhaal. Het boek is bovendien moeilijk leesbaar door de spel- en interpunctiefouten. Zo wordt er afwisselend gebruik gemaakt van 'adiviseurs' en 'advizeurs', staan er op sommige plaatsen te veel spaties en op andere te weinig en staat er soms een t waar eigenlijk een d had moeten staan. Slordigheden die ervoor zorgen dat het boek niet prettig leest. Jammer, want het verhaal heeft veel potentie, maar het komt er op deze manier helaas niet uit.