Moore Fitzgerald vernieuwt haar eigen thema's

Na het populaire boek De appeltaart van hoop, komt de schrijfster Sarah Moore Fitzgerald met een nieuw boek: Een goede kans. Het boek is naar het Nederlands vertaald door Sandra C. Hessels, die overigens ook De appeltaart van hoop vertaalde.  

Minty woont in het Ierse Ballyross. Vlak bij haar huis staat het mysterieuze bos Nettlebog, een plek waar Minty van haar ouders niet heen mag. Maar wanneer haar ouders besluiten uit elkaar te gaan, heeft Minty een plek voor zichzelf nodig; Nettlebog. Langzaam maar zeker ontdekt Minty steeds meer over dit bos en over haar bewoners. Ned, een nieuwe jongen uit haar klas, blijkt in Nettlebog te wonen. Ned is net zo mysterieus als het bos en Minty moet en zal hem beter leren kennen.  

Wanneer je naar de covers van Een goede kans en De appeltaart van hoop kijkt, heb je al het vermoeden dat het om een boek van dezelfde auteur gaat. De omslagen ademen eenzelfde sfeer uit. Ook binnen het boek zijn overeenkomsten tussen deze twee titels te vinden. De kenmerkende schrijfstijl van Moore Fitzgerald komt ook in dit boek naar voren. Het is een van-de-hak-op-de-tak-schrijfstijl, die echter nergens voor de lezer verwarrend werkt. Daarnaast is er ook in dit boek aandacht besteed aan de vormgeving in het boek. Denk daarbij aan de tekeningen die elk hoofdstuknummer vergezellen.   

De overeenkomsten tussen De appeltaart van hoop en Een goede kans gaan echter nog verder. Wat betreft thema en inhoud vertonen deze boeken gelijkenissen. Zo staat het thema vriendschap en opgroeien met bijbehorende problemen centraal in beide boeken. Het is echter niet zo dat Sarah Moore Fitzgerald haar kunstje heeft herhaald. Integendeel, dit boek laat met een ander verhaal een andere kant van opgroeien zien. De scheiding van Minty's ouders en het daarmee omgaan heeft daarin de focus gekregen.  

Waar Meg en Oscar de bevriende hoofdpersonen zijn in De appeltaart van hoop, zijn Minty en Ned dat in Een goede kans. Beide boeken beschrijven dus een vriendschap van een meisje met een jongen. Maar ook hier is er sprake van een verschil. Meg en Oscar waren bevriend aan het begin van het boek, Minty en Ned zijn dat niet. Het proces van vriendschap sluiten krijgt in dit boek de aandacht, in tegenstelling tot de bedreiging van 'nieuwe vrienden' in De appeltaart van hoop. Sarah Moore Fitzgerald gebruikt dus de thema's die in haar eerdere boek goed werkten, maar heeft ze opnieuw uitgevonden in dit boek.  

Thema’s gebruiken uit eerder werk doet misschien geen uniek verhaal en een inspiratieloze Moore Fitzgerald vermoeden, maar niets is minder waar. De vernieuwde verhaallijn rondom deze bekende thema’s toont namelijk de veelzijdigheid van deze schrijfster. Haar creatieve schrijfvaardigheid wordt hiermee getoond en ze blijft ver weg van clichés. Liefhebbers van De appeltaart van hoop zullen zeker, en misschien nog wel meer, genieten van dit nieuwe boek!