Serie ontwikkelt zich niet

Marjolein is er helemaal klaar voor! Haar tweede jaar op het internaat Mulberry House staat op het punt van beginnen. En… dit jaar is ze Head Girl van jaar tien. Een supergrote verantwoordelijkheid, want ze is nu de contactpersoon tussen leerlingen en docenten en ze mag van alles regelen. Ze ziet het helemaal zitten. Alleen denken haar klasgenootjes daar anders over. Ze roddelen over Marjolein en zijn ze eigenlijk wel net zo enthousiast over haar ideeën als Marjolein zelf?  

Reach for the stars is alweer het vierde boek in de serie ‘Mulberry House’ van schrijfster Kristine Groenhart. De serie vordert, maar personage Marjolein ontwikkelt zich niet verder. Ook in dit boek spelen jongens en verliefdheid een hele grote rol. Bovendien blijft Marjolein onzeker en jaloers. Vooral de jaloezie op het nieuwe Nederlandse meisje Khadija wordt niet onder stoelen of banken geschoven. Kristine Groenhart valt daar jammer genoeg ontzettend veel in de herhaling. Meerdere malen lees je dezelfde gedachten van Marjolein over Khadija.  

Groenhart probeert Marjolein meer zelfvertrouwen te geven door haar Head Girl te maken, maar ze blijft ontzettend gevoelig voor de meningen van anderen. De schrijfster benadrukt hier een gevoelig onderwerp bij menig pubermeisje, maar doordat Marjolein deze onzekerheid niet echt lijkt te overwinnen, zal ook de lezer erin blijven hangen. Groenhart geeft mooie voorzetjes door Marjolein het Make us proud-virus mee te geven, maar het zet ongelukkigerwijze niet door. 

De pogingen om het verhaal meer diepgang te geven door Marjolein te laten strijden voor een plekje in de Oxbridge klassen en de lessen over Shakespeare mislukken helaas ook. Een Oxbridge klas bereidt excellente leerlingen voor op een mogelijke studie aan Oxford of Cambridge. Marjolein heeft hier wel oren naar, maar ze wil eigenlijk ook de jongens om haar heen er niet voor opgeven. En ook het werk van Shakespeare wordt ‘gebruikt’ om bij de leuke leraar en de knapste jongen van school in de smaak te vallen. Hiermee komt het verhaal ontzettend oppervlakkig over.  

Af en toe komt de kwaliteit van Kristine Groenhart wel bovendrijven en laat het verhaal een sprankje humor zien. Bijvoorbeeld wanneer Khadija naar Londen gaat om de universiteit Oxbridge te gaan zoeken. Een kleine glimlach breekt door, maar daar blijft het vooralsnog bij. Het verhaal draait dan toch weer heel snel uit op jongens en verliefd zijn. Marjolein maakt te weinig ontwikkeling door en daardoor blijft de serie ‘Mulberry House’ te veel van hetzelfde om voldoende te scoren.