Een te vernederlandst verhaal

Rebecca Stead is de Amerikaanse schrijver van het boek Wie je morgen bent. Eerder schreef ze al het succesvolle Als je terugkomt. De vertaling is gedaan door Jenny de Jonge. Het hoofdpersonage Bridget, graag Bridge genoemd, krijgt op achtjarige leeftijd een ernstig auto-ongeluk. Volgens de verpleegster heeft ze het overleefd omdat ze met een bepaalde reden op de wereld is gezet. Een paar jaar later probeert ze te ontdekken wat die reden is, maar ondertussen gaat haar dagelijkse leven ook gewoon door en krijgt ze te maken met veranderingen die ze zelf doormaakt, veranderingen binnen de vriendschappen, twijfels over wel of niet verliefd worden en de gewone schoolproblemen.  

Het boek bestaat uit vijf delen die het verhaal van Bridge vertellen in het heden. Elk deel omvat een korte tijdsperiode, de overgang naar een nieuw deel wordt gekenmerkt door een kleine tijdsprong. Elk deel bestaat uit korte hoofdstukken die afwisselend de verhalen van Bridge en haar vriendinnen Tab en Emily vertellen, de brieven van Sherm aan zijn verdwenen opa tonen (een klasgenoot en soort van vriend van Bridge) en het verhaal van een anoniem personage bevatten. Dit personage wordt pas aan het einde van het verhaal bekendgemaakt, maar is helaas minder verrassend dan de anonimiteit suggereert. Het anonieme verhaal speelt echter niet door de tijd heen af, maar alleen op 14 februari, Valentijnsdag. Deze hoofdstukken lopen dus vooruit op de verhalen van Bridge en Sherm, wat in het begin best wat frictie tussen de verhaallijnen en verwarring bij de lezer veroorzaakt. Als lezer moet je hier even doorheen voordat je je echt in het verhaal kan verliezen.  

Het boek speelt zich af in Amerika. De vertaalster legt daarom een aantal dingen uit in het boek, zoals de schoolsystemen in Amerika. Wat bijvoorbeeld junior high is, wordt in een voetnoot uitgelegd. Dit is een beetje jammer. De meeste lezers van dit boek zullen bekend zijn met de Amerikaanse young adult-boeken en series en zullen zo'n uitleg niet per se nodig hebben. Bovendien worden sommige Amerikaanse uitdrukkingen in het Nederlands letterlijk vertaald, zoals het 'snoep-of-ik-schiet' spel tijdens Halloween. Dankzij deze vertalingen en toelichtingen verliest het boek haar Amerikaanse karakter en vernederlandst het verhaal net te veel.   

Het boek bevat een aantal mooie thema's, zoals vriendschappen, vertrouwen en de gevaren van internet. Stead toont met dit boek meerdere soorten vriendschappen. De vriendschap van Bridge, Tab en Emily laat de problemen zien die jongeren meemaken als ze ouder worden en opgroeien. De drie vriendinnen kennen elkaar al heel lang, maar ze veranderen alle drie naarmate ze ouder worden. Hoe sterk is hun vriendschap eigenlijk en wat voor impact heeft het ongeluk van Bridge op deze vriendschap gehad? Sherm was heel goed bevriend met zijn opa, maar nadat die hem heeft verlaten voelt hij zich een beetje verloren. Hoe los je dat op? En de vriendschap van het anonieme personage laat zien hoe ver sommige mensen gaan in 'vriendschappen'. Wie zijn eigenlijk je echte vrienden en hoe hoor je ze te behandelen?   

Wie je morgen bent laat deze drie soorten vriendschappen op een ontroerende manier zien en is daarom ook zeker geen slecht boek. Het is alleen jammer dat het net iets te voorspelbaar is en dat de invloed van de vertaler net te veel aanwezig is geweest.