Universele gevoelens in een treffende coming-of-age roman

Zwijgen is goudvis is de derde YA-roman van de Britse Annabel Pitcher. Het hoofdpersonage uit het boek, Tess, komt achter een groot familiegeheim. Ze ontdekt het per toeval wanneer ze een blog van haar vader leest. De 617 woorden slaan in als een bom. Tess krijgt het gevoel niemand te kunnen vertrouwen en voelt zich compleet alleen, alsof ze op haar eigen planeet Pluto zit. Ze kiest ervoor om in protest te gaan en legt zichzelf het zwijgen op. Maar maakt ze het zichzelf daarmee niet heel erg moeilijk?

Het uiterlijk van het boek past bij de originele titel. De cover is niet heel opvallend, maar toch een echte 'eye-catcher'. Dit is echter in tegenstelling tot de binnenkant. Wanneer je het boek openslaat, zie je een en al oranje en visjes. Leuk detail, deze visjes kom je door heel het boek tegen. Het karakter van het boek is dus tot in de vormgeving doorgedrongen.

Pitcher weet sterke karakters neer te zetten. Ze weet de karaktertrekken zo te treffen dat je de personages voor je ziet. Bovendien krijg je als lezer een hekel aan haar vader die eigenlijk over alles liegt, heb je weinig sympathie voor een aantal klasgenoten van Tess en ontwikkel je een gevoel van medelijden met Tess. Echter, Tess is een meisje van bijna 16, maar dat gevoel heb je niet altijd. Ze heeft soms kinderachtige trekken, zoals de houvast die de plastic zaklamp in de vorm van een goudvis haar biedt, waar je je als lezer best aan kan gaan ergeren.

Zwijgen is goudvis is een coming-of-age roman. Je leest namelijk over de ontwikkelingen die Tess doormaakt die horen bij het volwassen worden. Tess krijgt onder andere te maken met de vraag wie ze nu écht is, een vraag die iedereen zichzelf wel eens stelt, en met wijze lessen. Annabel Pitcher weet een van deze universele gevoelens te treffen met de metafoor Pluto. Pluto wordt in het boek gebruikt als andere term voor introvertie. Het staat voor het gevoel nergens bij te horen en toch onderdeel te zijn van het grotere universum. 

Het boek is daarentegen niet echt spannend. Het bestaat meer uit diepere, existentiële vragen dan uit pure spanningsopbouw. De lezer komt al vrij snel achter het geheim dat Tess in het blog van haar vader leest en je zal dus blijven lezen om er achter te komen hoe Tess met het probleem om zal gaan en niet om het mysterie te ontrafelen. Pitcher bewijst hiermee dus dat een YA-roman niet alleen om de spanning draait. Goede personages en levenslessen kunnen ook ingrediënten zijn voor een goed YA-verhaal.