Rouw kun je niet sturen

Een heel mooi verhaal, een vrouw die haar man en ook haar ongeboren kind verliest.
Hoe ze zich terug trekt uit de mallemolen van het leven en verhuist naar the middle of nowhere.
Ze bouwt daar haar eigen coconnetje, zonder zich iets aan te trekken van de omgeving
Na het vinden van oude kalenders van de vorige bewoonster gaat ze over op het in ere brengen van een moestuin.
Het verhaal is opbouwend opgesteld en je wil verder lezen hoe het afloopt.
Na een tijdje vertrouwt ze meer mensen in haar cocon en zelfs een poes die haar hart verovert.
Ze bouwt haar eigen rituelen , gaat terug naar de natuur en verwarmt zo haar bevroren hart.
Heel aangenaam om te lezen en je staat stil dat elke rouw anders is, elke mens doet het anders, duurt het langer.
Maar het voornaamste is dat je het op je eigen manier moet doen