Durf het bespreekbaar te maken

In één adem heb ik de novelle 'Nargis' uitgelezen. In trefzekere woorden, zinnen en hoofdstukken word je het verhaal ingetrokken en het laat je tot en met het eind van het verhaal, en nog daarna, niet meer los. Nargis is het jongste kind in een gezin waar iets heel ergs is gebeurd. Zo erg dat niemand weet wat te doen. Ieder trekt zich terug op een eigen eiland. Iedereen lijkt op hun eigen eilandje te denken: Als je er niet over praat dan is het er ook niet.. En stel je voor dat je er wel over gaat praten, wat zal er dan gebeuren? Niemand heeft er vertrouwen in dat het goed gaat komen, ze laten zich lijden door wat ze gewoon zijn te doen (niet praten). Allen leiden eronder. Vanaf het begin in het verhaal leer je Nargis kennen als een meisje, bijna vrouw, die dit niet meer vol kan houden. Ze vindt het verschrikkelijk en niet eerlijk dat haar vader, haar zus en dan ook haar moeder, zich afwend van haar broer die in de gevangenis zit. Als ze op de middag dat ook haar moeder niet mee wil haar broer te bezoeken besluit dat ze hem dan alleen gaat bezoeken, verandert er iets in haar. Hoe eng en ingewikkeld het ook is, hoe ongewis de uitkomst van haar interventie, toch weet ze dat zij het is die actie moet ondernemen. Voor haar broer, haar zus, voor haar ouders en voor haar zelf. Heel geloofwaardig zet Forugh Karimi het verhaal uiteen en maakt ze invoelbaar hoe ingewikkeld en complex het kan zijn om zaken bespreekbaar te maken in families, maar ook dat het de moeite waard is om het initiatief daartoe te nemen. Voor mij is het verhaal een warme, liefdevolle oproep aan alle mensen die hele verdrietige, geweldadige dingen meemaken in de familie: durf het bespreekbaar te maken!