Een aangrijpend verhaal over oordeel, rouw en trauma.

Waar de eerste fase van dit boek nog heel even de schijn heeft van een zoetsappige roman met het (op vrij onconventionele wijze) tot stand komen van de relatie van Marisa en Stelvio , grijpt het volgende gedeelte dat zich twintig jaar later afspeelt je direct naar de strot. Deze overgang vond ik redelijk abrupt, maar dat geeft tegelijk de ruimte om het vervolg zo gedetailleerd uit te werken als is gedaan, zonder dat het een pil van 600 pagina’s wordt.

Gedurende het hele boek is (voor)oordeel een terugkerend thema. Oordeel over een bastaardkind, over het gedrag van Betta en alle acties en emoties die voortvloeien uit de gebeurtenissen tijdens die nacht op het strand, vooroordelen over Corallina in een tijd die nog niet klaar was voor haar. Maar ook rouw, depressie en trauma worden heel kundig en intens beschreven. Hoe de bodem van de fles soms de enige bestemming lijkt te zijn als je verscheurd wordt door verdriet en je verstoppen voor de waarheid voor sommige de enige manier is om met trauma om te gaan.

Een boek vol emotie, met een prachtig eenvoudige maar indringende schrijfstijl waarin soms poëtische kunststukjes verstopt zijn. Het boek gaat van heel puur en liefdevol naar rauw en aangrijpend en wisselt al die dingen tot het einde af. De personages worden heel knap en persoonlijk beschreven en uitgediept waardoor je hecht met ze mee gaat leven. Van ze houden, ze haten, je afvragen waarom ze deden wat ze deden. Als moeder heb ik me verbaasd en vol afgrijzen gelezen hoe sommige moeders in staat zijn zo kil en harteloos met hun eigen vlees en bloed om te gaan.

Toen ik er eenmaal in begonnen was, kon ik het boek slecht wegleggen. Het einde vond ik een tikkie gejaagd, maar tegelijk een mooi ‘de cirkel is rond’ beleving. Met een glimlach en een traan gelezen, prachtig!