Lezersrecensie
Niet wild enthousiast
“Ons gezin was een computer met verschillende gebruikers, we deelden alleen de schijfruimte maar kenden niet elkaar inloggegevens.”
Autobiografie van mijn lichaam beschrijft de periode van het ziekbed van Lize haar moeder en hoe zij en haar gezin hiermee omgaan. Het boek wisselt de gebeurtenissen van deze periode af met terugblikken uit Lizes leven die gaan over de relatie met haar ouders en binnen het gezin, haar liefdesrelaties, seksualiteit en haar lichaam.
Ze schrijft niet met een beschuldigende vinger, maar beschrijft situaties simpelweg zoals ze zich hebben afgespeeld, desondanks voel je door het hele boek de pijn en afwijzing tot in je botten. Het is een rauw en eerlijk verhaal van een dochter die tot het laatste moment, ondanks alles, een band met haar stervende moeder probeert op te bouwen.
Lize heeft taal nodig, zoals ze zelf zo vaak benoemd. En ze kan prachtig schrijven, zo mooi dat mijn lijstje met quotes uit dit boek bijna een hele pagina vult. Maar soms leek het wel een tsunami van beeldspraak en metaforen. Het verhaal ging alle kanten op, zonder structuur, rauw en ongefilterd. Alsof het in één keer geschreven was, zonder dat iemand het nog had nagelezen voor het naar de drukker ging.
Ook haar relatie met haar lichaam wordt uitvoerig onderzocht en vastgelegd. Van haar ‘coping mechanismen’ tot de ziekenhuisbezoeken en alles wat daarbij hoort. Hoewel ik mezelf niet als preuts beschouw, vond ik dat er behoorlijk wat intieme details in stonden. De meeste hadden uiteindelijk een doel: het verklaren van haar zieke lichaam, maar sommige momenten voelde het bijna ongepast. Alsof ik zomaar het medisch dossier van een vreemde in mijn handen gedrukt had gekregen.
De meerwaarde van de dagboekstukjes heb ik niet kunnen ontdekken, al vond ik het wel opvallend dat er blijkbaar zo veel dieren gehouden mochten worden (en dood konden gaan) in een huishouden waar zo weinig geld was.
Het hele boek ging ik van ‘wauw, wat prachtig’, naar ‘huh, waarom staat dat hier’ om te eindigen bij ‘wat een verdrietige situatie’.
Al met al wel onder de indruk, maar niet wild enthousiast.
Autobiografie van mijn lichaam beschrijft de periode van het ziekbed van Lize haar moeder en hoe zij en haar gezin hiermee omgaan. Het boek wisselt de gebeurtenissen van deze periode af met terugblikken uit Lizes leven die gaan over de relatie met haar ouders en binnen het gezin, haar liefdesrelaties, seksualiteit en haar lichaam.
Ze schrijft niet met een beschuldigende vinger, maar beschrijft situaties simpelweg zoals ze zich hebben afgespeeld, desondanks voel je door het hele boek de pijn en afwijzing tot in je botten. Het is een rauw en eerlijk verhaal van een dochter die tot het laatste moment, ondanks alles, een band met haar stervende moeder probeert op te bouwen.
Lize heeft taal nodig, zoals ze zelf zo vaak benoemd. En ze kan prachtig schrijven, zo mooi dat mijn lijstje met quotes uit dit boek bijna een hele pagina vult. Maar soms leek het wel een tsunami van beeldspraak en metaforen. Het verhaal ging alle kanten op, zonder structuur, rauw en ongefilterd. Alsof het in één keer geschreven was, zonder dat iemand het nog had nagelezen voor het naar de drukker ging.
Ook haar relatie met haar lichaam wordt uitvoerig onderzocht en vastgelegd. Van haar ‘coping mechanismen’ tot de ziekenhuisbezoeken en alles wat daarbij hoort. Hoewel ik mezelf niet als preuts beschouw, vond ik dat er behoorlijk wat intieme details in stonden. De meeste hadden uiteindelijk een doel: het verklaren van haar zieke lichaam, maar sommige momenten voelde het bijna ongepast. Alsof ik zomaar het medisch dossier van een vreemde in mijn handen gedrukt had gekregen.
De meerwaarde van de dagboekstukjes heb ik niet kunnen ontdekken, al vond ik het wel opvallend dat er blijkbaar zo veel dieren gehouden mochten worden (en dood konden gaan) in een huishouden waar zo weinig geld was.
Het hele boek ging ik van ‘wauw, wat prachtig’, naar ‘huh, waarom staat dat hier’ om te eindigen bij ‘wat een verdrietige situatie’.
Al met al wel onder de indruk, maar niet wild enthousiast.
1
Reageer op deze recensie
