Mist verdieping

Waar ik Kristin Hannah normaal juist heel erg sterk vind in het uitdiepen van haar karakters en omgevingen, vind ik haar in dit boek heel erg aan de oppervlakte blijven. De relatie tussen Jolene die alles goed doet en haar man die nergens iets van snapt, de beste vriendin die haar wél altijd begrijpt, de eeuwig dwarse puber en de brabbelende kleuter: het voelde een beetje geforceerd en het miste verdieping. Ik las het, maar ik voelde het gewoon niet.

Zeker na De Vergeten Vrouwen, wat zo extreem gedetailleerd en realistisch beschreven was, las dit als een veel vlakker en clichématiger verhaal. De situatie in Irak vond ik zeer summier beschreven, als daar dieper op in was gegaan, had het vervolg me misschien ook meer aangegrepen. Het voelde ook een beetje ongeloofwaardig dat Michael een rechtszaak nodig had om de vrouw met wie hij al tig jaar samen was echt te leren kennen.

Al met al vond ik het niet slecht, maar ik vind dat je goed kunt merken dat dit al een ouder boek is van Hannah en dat haar schrijfstijl sindsdien vele malen beter is geworden. Haar recentere boeken kon ik nauwelijks wegleggen en sloeg ik met een traantje dicht. Omdat het zo aangrijpend was geschreven én omdat ik een beetje verdrietig was dat het uit was. Bij dit boek had ik dat gevoel totaal niet.