Een traag begin met een prachtig einde

Een boek dat twee van mijn ‘lievelings’ weet te combineren, namelijk Texel en historische romans, moest ik natuurlijk lezen. Het eerste deel kwam wat traag op gang en ik had zeker honderdvijftig pagina’s nodig om echt in het verhaal te komen. Maar naarmate het verhaal vorderde, kwam de spanning erin en werd ik helemaal meegenomen.

Het verhaal wordt in korte hoofdstukken over verspringende jaren verteld vanuit twee hoofdpersonen die elkaar uiteindelijk treffen. Chandar uit India, waar hij met zijn ouders woont en in de voetsporen van zijn vader de arts treedt, en Luna, de eigengereide flapuit die met haar vader en oma op Texel woont.

Het tempo is niet hoog, het kabbelt zelfs een beetje. Maar door de alledaagse handelingen en de interactie met familie leer je de hoofdpersonen kennen alsof het familie is. Hun zorgen, geschiedenis en onhebbelijkheden, maar ook het verdriet en de onmacht over het leven dat ze leven. De karakters en omgeving worden in prachtig en toegankelijk taalgebruik uiteengezet. Tijdens de stukken op Texel voelde het soms alsof ik er zelf liep. Enig minpunt is wellicht dat mensen in het boek 'in' Texel zijn in plaats van 'erop'.

Ik vind het knap hoe de schrijvers zonder al te veel gedetailleerde gruwelijkheden het verhaal weten te vertellen maar je je er toch de hele tijd van bewust bent dat ze in oorlog leven. De moeilijkheid van vriendschap met hen die eerst gewoon vrienden waren en nu de vijand, welke keuzes je maakt in extreme tijden, eenzaamheid, schaamte en wie bepaalt wat goed of fout is zijn thema’s die krachtig verwerkt worden in een boek dat bol staat van de mooie, emotionele fragmenten.

Het laatste kwart vond ik geweldig. Ik heb hardop gelachen en tranen in mijn ogen gehad van ontroering.

En van Aart. Gotta love Aart ❤️