Een boek vol liefde

‘Wat een bijzondere vrouw,’ dacht ik, toen ik vanuit Heemskerk naar huis reed. Ik had net een workshop bijgewoond, zoals ik in die tijd maandelijks deed en normaliter was het op zo’n avond veel bevolkter. De slagregen, de windstoten en ongetwijfeld nog wat dingen meer zorgden ervoor dat José en ik de enigen waren die onze onverschrokken sokken hadden aangetrokken en waren afgereisd.
Het contact werd na die avond versterkt en zo kwam het dat ik niet alleen aan de wieg van ‘Leven vanuit Verzet’ stond, maar ook ‘De barones von Habeniks’ geboren zag worden. Trotse peetmuts die ik was - ik verslond haar blogs dan ook als een kannibaal met een zendeling doet.
‘Ing, wat zou je ervan vinden als ik al deze schrijventjes zou bundelen?’ vroeg José op een goeie dag en ik wist dat het plan al gesmeed was. Wat ‘La Jo’ in haar kop heeft zitten, heeft ze niet in haar kont: dat boek kwam er.

En ja hoor: toen lag Ter Lering Ende Vermaeck ineens (althans, dat denken veel mensen, dat een boek in een knipoog geschreven en gedrukt is) in mijn brievenbus. Met een paar vrije avonden voor de boeg sloeg ik het boek open en het was net of Rampen Annie in eigen persoon naast me kwam zitten om te vertellen.

Ik was op slag verliefd.

Ik grinnikte, raakte ontroerd, was geschokt en stopte met lezen… gewoonweg omdat ik van het lachen niet meer verder kón. Legde het boek aan de kant omdat het alweer vroeg in de nacht was en mijn werkgever een frisse receptioniste achter de balie wenscht - voor mij vooral balie dat ik niet verder kon lezen. Maar ‘s avonds, wanneer de maaltijd achter de kiezen was en de bordjes weer schoongelikt in de kastjes stonden, kropen de ‘Dweil met Stijl’ en ik op de bank. Ik genoot, pinkte een traantje weg en vond de diepere betekenis. Tot de laatste pagina hield ik met heel mijn hart van dit boek en nu zit ik opgescheept met verdriet. Want het is net als bij een voorbije liefde: jammer dat het uit is.