Voelt net echt!

Ik had verwacht dat dit een 5 sterren boek zou zijn, maar dit is helaas niet het geval. Ik zal precies uitleggen waarom. Het verhaal is goed. De schrijfstijl van Taylor Jenkins Reid vind ik fijn. Daardoor vloog ik door het verhaal heen. Het verhaal begint met de carriere van Carrie. Ze besluit om opnieuw te gaan tennissen en daarna zie je haar hele voorgaande carriere. Dit is echt leuk gedaan. Daarna ga je verder in het heden. Of nou ja, 1995. Ik vond het echt top dat er voor elke wedstrijd een apart hoofdstuk is. Ook voor de nieuwsberichten en nieuwszenders is dit het geval. Heel leuk, want dit zorgt voor afwisseling. De relatie met haar vader vind ik mooi. Het tennissen zit in hun hart en dat spat van de pagina's af. Carrie maakt een goede ontwikkeling door. Ik heb helemaal niks met tennis en daardoor wist ik veel termen niet. Ik heb sommige dingen wel opgezocht, maar daar had ik op een gegeven moment geen zin meer in. De wedstrijden waren qua gevoel helaas niet zo spannend. Dit vind ik jammer, want ik denk dat dit wel de intentie was. Net als met 'De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo' had ik steeds de nijging om Carrie op te zoeken. Ze voelde als een écht persoon. Dus dat heeft Taylor Jenkins Reid weer goed gedaan!

Ik vond het echt wel een leuk verhaal! Afwisselende hoofdstukken, leuke en intrigerende personages en een goed concept qua verhaal. Helaas vond ik het af en toe wat eentonig en snapte ik niet zoveel van de tennis begrippen. Maar zeker een aanrader!