Elke keuze is beter dan geen keuze

In dit debuut van Geertje Kindermans (psycholoog en journalist) kijkt Lotte terug op een periode in haar leven waarin Vieze Arie bij haar kwam wonen. Hij was een vage bekende die op een dag bij haar op de stoep stond en daarna eigenlijk niet meer wegging.

Lotte is heel slecht in het maken van beslissingen en durft gedurende het hele verhaal niet voor zichzelf op te komen. Niet tegenover haar strenge huisgenoot Tilly die alles zomaar voor haar bepaalt, maar ook niet tegenover officiële instanties waar ze het steeds moeilijker mee krijgt, voornamelijk door Vieze Arie. Door terug te kijken op haar leven vraagt Lotte zich af hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren.

Het boek is opgebouwd uit hoofdstukken waarin de verhalen van Lotte worden afgewisseld met brieven die haar moeder aan haar schrijft. Daarin zie je hoeveel de opgroeiende jonge meid en haar moeder op elkaar lijken. Haar moeder wist al vanaf Lottes geboorte niet hoe ze met haar kind om moest gaan. Waar andere moeders instinctief weten wat het huiltje of kikje van hun baby betekent, was Lotte's moeder ontzettend aan het twijfelen. Bij al het contact met Lotte weet ze niet wat ze moet doen. Onder het mom van een ‘vrije opvoeding’ zorgt ze ervoor dat ze zelf geen beslissingen voor haar dochter hoeft te nemen. Lotte en haar moeder proberen allebei de lieve vrede te bewaren door geen keuzes te maken, door niemand voor het hoofd te stoten, in feite door passief te blijven.

Dit is een heel herkenbaar verhaal, alhoewel voor de meeste mensen in mindere mate. Hoe vaak gebeurt het dat je achteraf terugkijkt op een gebeurtenis en dan had gewild dat je het anders aan had gepakt? Dat je voor jezelf was opgekomen? Lotte had in deze verhalen ook op elk moment kunnen ingrijpen en Vieze Arie de deur moeten wijzen, maar doordat ze dit niet heeft gedaan is de situatie steeds erger geworden. Tot Lotte zelf haar eigen huis uit gaat. Je kunt je als lezer wel indenken dat het best wel lastig is om dat te doen, zeker voor iemand die niet zo goed voor zichzelf op durft te komen.  

Toch, ondanks de herkenbaarheid van het verhaal, blijft het maar kabbelen. Als lezer snap je wel dat het vervelend is dat iemand ongevraagd je leven binnen trekt, maar eigenlijk wordt het niet veel vervelender dan dat. Arie doet soms wel rare dingen, maar niet in zo’n mate dat er niet mee te leven valt. Het blijft maar gaan over haar problemen met het vinden van een baan en over haar vrienden die even passief en lamlendig zijn als zij en Arie. Juist op het punt dat de dingen interessanter en beklemmender beginnen te worden, vindt Lotte een vriendje en gaat ze het huis uit. Ze komt Arie nog wel even tegen (die dan bij haar moeder is gaan wonen), maar in feite is het verhaal afgelopen. Waar het alle potentie had om spannend en beklemmend te worden omdat de hoofdpersoon wordt meegezogen in gebeurtenissen en er niks aan lijkt te kunnen doen, blijft het verhaal behoorlijk saai en aan de oppervlakte.