Aanrader!

De eerste paar regels van deze roman geven een sterke neiging om het verhaal gelijk weer aan de kant te leggen. In de eerste alinea staat namelijk het volgende citaat: “In de inktvlekken van de rorschachtest die ze lang geleden voorgelegd had gekregen, had ze afschrikwekkende beelden gezien: mensen met afgehakte ledematen, mismaakte kinderen, stapels lijken”. Het cliché-gebruik van de rorscharchtest even terzijde, hiermee wordt ook bijzonder overdreven duidelijk gemaakt dat we hier te maken hebben met een beschadigd personage. Ook in het verdere verloop van het verhaal worden de karaktertrekken van de personages op een bijna clichématige manier ontzettend breed uitgemeten. Toch, als je eenmaal aan deze schrijfstijl gewend bent, werkt het wel.

De waanzin die uit deze scherpe emoties en karakteromschrijvingen spreekt, blijkt namelijk erg belangrijk te zijn voor de plot van het verhaal. Het hoofdpersonage Marthe heeft van kinds af aan al last van psychische problemen, hoewel zij dat niet graag zo wil zien. Josha Zwaan (1963) is er (onder andere door haar eigen ervaring met angst en depressie) in geslaagd om een personage neer te zetten dat ontzettend veel problemen heeft, maar waar je je er als lezer toch nog steeds in kunt inleven.

Het verhaal beschrijft Marthes strijd tegen haar talloze angsten en depressies, waar ze samen met haar gezin ontzettend hard tegen knokt. Haar dochtertje van zeven bestiert het huishouden al, omdat het vaak te veel voor Marthe wordt. Haar man ergert zich meer en meer en komt daarom ook steeds minder thuis. Josha Zwaan heeft prachtig neergezet hoe een gezin moet omgaan met iemand waarvoor het leven bijna onleefbaar is. Al met al klinkt dit nu als een heel trieste roman, maar dat is zeker niet waar. Ondanks dat de hoofdpersoon ontzettend met zichzelf aan het vechten is, worden ook alle mooie aspecten van het leven belicht.

Leg dit boek niet meteen weg, maar worstel je toch even door de eerste paar bladzijden heen. Al na een aantal hoofdstukken blijkt het namelijk een ontzettend goed boek te zijn. Het is erg dynamisch, op precies de goede momenten is er weer een omslag in de verhaallijn. In amper 250 pagina’s spring je van het gezinsleven naar een skivakantie, naar een psychiatrische inrichting, naar het straatleven en dan weer naar een klooster, zonder dat het een heel verwarrend geheel wordt.

Op de achterflap van de roman staat het volgende al vermeld: "Na vele omzwervingen leert ze (Marthe) heel voorzichtig, met vallen en opstaan, zichzelf te accepteren". Dit zou kunnen duiden op een heel zoetsappig einde waarin de hoofdpersoon haar angsten en depressies zelf weet te overwinnen en alles goed komt. Gelukkig wordt het einde wat realistischer beschreven, want ook Marthe kan haar levenslange psychische problemen natuurlijk niet achter zich laten zonder de hulp van medicijnen.

Hoewel je even aan de schrijfstijl moet wennen, is het boek zeker vijf sterren waard. Deze roman is een pareltje en een aanrader om eens te lezen!