Lezersrecensie
Boeiend en meeslepend
Willem die Madoc maakte – Nico Dros
Een van de bekendste zinnen uit het Middelnederlandse Van den vos Reynaerde gaat over de schrijver ervan:
Willem die Madoc maecte
daer hi dicken omme waecte.
Helaas is over die schrijver verder niets bekend, en ook de tekst Madoc is nooit teruggevonden.
Dat maakt de lezer die geïnteresseerd is in de Middeleeuwen en de Middelnederlandse letterkunde nieuwsgierig naar het boek van Nico Dros. Het verhaal begint met een vrij uitgebreid voorspel waarin de mediëvist Willem de Reuvere een aantal kostbare handschriften toegespeeld krijgt, waaronder een variant van het verhaal van de vos Reynaerde. Hij ontdekt ook een tekst in code en hoopt dat dit de onbekende Madoc-tekst is. Het lukt hem echter niet de code te ontcijferen en hij besluit zelf een verhaal te schrijven.
Dan belanden we eindelijk in de Middeleeuwen en is Nico Dros op z’n best: met prachtige beschrijvingen en bloemrijke (soms heel onbekende) woorden weet hij de periode tot leven te wekken. In drie delen (Jeugd, Lichaam en Geest) volgen we Beda/Madoc/Willem, die te maken krijgt met verschillende elementen van de Middeleeuwse maatschappij. Als kind komt hij na een schipbreuk in een klooster terecht en groeit daar op. Hij merkt al snel dat hij niet gelovig is (op zich heel bijzonder in de Middeleeuwen) en vlucht. Daarna belandt hij op een kasteel en wordt zelfs ridder. Na diverse omzwervingen probeert hij als een soort rentmeester een groot landgoed te besturen en houdt zich bezig met economische hervormingen. Bovendien is hij schrijver.
In het boek komen allerlei universele thema’s aan de orde: de hypocrisie en hebzucht van de kerkelijke macht, de verhouding tussen man en vrouw, rijk en arm, opvoeding en afkomst, maar ook van gelovige en niet-gelovige.
Het verhaal van Madoc is boeiend en meeslepend. Het voorspel met Willem de Reuvere vervolgt met twee korte tussenspelen en een naspel. Dit voegt uiteindelijk weinig toe en had achterwege kunnen blijven. Ook het slotdeel bevat een paar te lang uitgesponnen episoden waarin de auteur zijn mening geeft over het geloof.
Niettemin overheersen het leesplezier en de waardering voor dit boek.
Een van de bekendste zinnen uit het Middelnederlandse Van den vos Reynaerde gaat over de schrijver ervan:
Willem die Madoc maecte
daer hi dicken omme waecte.
Helaas is over die schrijver verder niets bekend, en ook de tekst Madoc is nooit teruggevonden.
Dat maakt de lezer die geïnteresseerd is in de Middeleeuwen en de Middelnederlandse letterkunde nieuwsgierig naar het boek van Nico Dros. Het verhaal begint met een vrij uitgebreid voorspel waarin de mediëvist Willem de Reuvere een aantal kostbare handschriften toegespeeld krijgt, waaronder een variant van het verhaal van de vos Reynaerde. Hij ontdekt ook een tekst in code en hoopt dat dit de onbekende Madoc-tekst is. Het lukt hem echter niet de code te ontcijferen en hij besluit zelf een verhaal te schrijven.
Dan belanden we eindelijk in de Middeleeuwen en is Nico Dros op z’n best: met prachtige beschrijvingen en bloemrijke (soms heel onbekende) woorden weet hij de periode tot leven te wekken. In drie delen (Jeugd, Lichaam en Geest) volgen we Beda/Madoc/Willem, die te maken krijgt met verschillende elementen van de Middeleeuwse maatschappij. Als kind komt hij na een schipbreuk in een klooster terecht en groeit daar op. Hij merkt al snel dat hij niet gelovig is (op zich heel bijzonder in de Middeleeuwen) en vlucht. Daarna belandt hij op een kasteel en wordt zelfs ridder. Na diverse omzwervingen probeert hij als een soort rentmeester een groot landgoed te besturen en houdt zich bezig met economische hervormingen. Bovendien is hij schrijver.
In het boek komen allerlei universele thema’s aan de orde: de hypocrisie en hebzucht van de kerkelijke macht, de verhouding tussen man en vrouw, rijk en arm, opvoeding en afkomst, maar ook van gelovige en niet-gelovige.
Het verhaal van Madoc is boeiend en meeslepend. Het voorspel met Willem de Reuvere vervolgt met twee korte tussenspelen en een naspel. Dit voegt uiteindelijk weinig toe en had achterwege kunnen blijven. Ook het slotdeel bevat een paar te lang uitgesponnen episoden waarin de auteur zijn mening geeft over het geloof.
Niettemin overheersen het leesplezier en de waardering voor dit boek.
1
Reageer op deze recensie