Geheugensporen
De duiker is het eerste boek van Håkan Östlundh Zweeds schrijver dat in het Nederlands is vertaald. In eigen land is hij bekend als auteur van romans, jeugdromans, kinderboeken en scenarios.
De hoofdpersoon in De duiker is Fredrik Broman. Hij is inspecteur van politie in Visby, op het Zweedse eiland Gotland. Samen met zijn gezin is hij hier komen wonen. Zijn vrouw wordt soms gek van de stilte en het landelijke leven. Ze kan haar draai niet vinden.
Dan is er Jenny Lundgren. Zij kan s nachts niet slapen omdat jeugdherinneringen naar boven komen. Ze realiseert zich steeds meer dat ze lang geleden - getuige is geweest van een moord. Deze last wordt ondraaglijk en ze besluit aangifte te doen bij de politie. Korte tijd later vinden enkele jongens tijdens het snorkelen een overleden duiker. Stierf hij een natuurlijke dood of was hier sprake van moord?
Håkan Östlundh geeft met De duiker zijn visitekaartje af aan de Nederlandse lezer. Inspecteur Fredrik Broman, zijn gezin en medewerkers komen langzaam maar zeker uit de verf. Soms heeft de auteur iets teveel woorden nodig om zijn verhaal te vertellen. Maar na het dichtslaan van het boek past de conclusie dat het verhaal goed in elkaar steekt. Lijntjes zijn verbonden, de samenhang is verhelderd, een mooi vlechtwerk is ontstaan.
De duiker is een herkenbaar Zweedse misdaadroman. Omgeving en omstandigheden worden geschetst en persoonlijke verhoudingen belicht. De politiemensen zijn gewone mensen en een onderzoek betekent simpelweg hard werken en rechercheren. Naarmate het boek vordert, wordt het verhaal steeds interessanter en gaan personages meer leven. Schimmen uit het verleden laten zich niet verdrijven en de terechte conclusie luidt dat iets wegstoppen betekent dat het geheid ooit aan de oppervlakte komt.
Er komt een vervolg waarin Fredrik de sympathieke hoofdpersoon - wederom een hoofdrol speelt. Na lezing van De duiker is nieuwsgierigheid ontstaan en de vraag is hoe het hem en de zijnen in de toekomst zal vergaan. De moeite waard om te volgen!
Reageer op deze recensie