Hebban recensie
Rendell blijft mij boeien
Als ik het goed geteld heb is dit het zestigste boek van Ruth Rendell. Ze is geboren in 1930 en is ondertussen 73 jaar. Met een consequente regelmaat publiceert ze een misdaadroman. Of het is een Wexford, of een gewone Rendell, of het is een psychologische thriller onder de naam Barbara Vine. Wat een oeuvre!!
En nu is er dan Dubbelleven, een gewone Rendell. Dit betekent dat ze een aantal personages ten tonele voert en rondom deze mensen construeert ze een misdaadverhaal. Deze keer zijn dat: Inez, eigenaresse van een antiekzaak. Zij verhuurt kamers aan een aantal bijzondere mensen. Dat zijn: Will, Jeremy, en Ludmilla. En dan ontmoeten we nog een aantal andere personages die ze vol overgave portretteert.
In London is een aantal moorden op jonge vrouwen gepleegd in de omgeving van de antiekwinkel. De moordenaar wordt de Rottweiler genoemd. Het nieuws van de moorden haalt volop de pers en is het gesprek van de dag. Zou iemand uit de omgeving van Inez, de eigenaresse van de antiekwinkel hiermee iets te maken hebben?
Ruth Rendell is flink op dreef in Dubbelleven. Ze kan goed mensen portretteren en dat doet ze ook in dit boek. Er komen interessante personages voorbij en ieder heeft zijn eigen gekkigheid of geheim. En de vraag is, zoals zo vaak bij Rendell, wie deugt er nou eigenlijk? Meerdere personen hebben een soort dubbelleven en niets is wat het lijkt. Rendell wisselt voortdurend van perspectief. Het verhaal wordt vanuit verschillende personen beschreven. Dit maakt het spannend. Hierdoor kan ze opvattingen of geheimen verkondigen die de ander niet weet.
Samengevat. Het plot is goed, het boek interessant en meeslepend, de karakters komen goed uit de verf en zijn innemend. Ook heeft Rendell weer oog voor de tijdsgeest. Als de seriemoordenaar in de pers Rottweiler wordt genoemd is er wel een belangengroep van Rottweiler-eigenaren die vooral wil beklemtonen dat de Rottweiler een beste hond is. De routes door Londen, die ze beschrijft, zullen wel weer door veel mensen gelopen worden. En er is humor. Dat heeft ze altijd al gehad. Maar nu lijkt het alsof ze het een meer prominente rol heeft willen geven. Het einde is meer spectaculair dan ik van haar gewend ben. Of is de relativering groter? Wat moet ik hiervan denken of vinden? Rendell blijft mij boeien : vier sterren.
En nu is er dan Dubbelleven, een gewone Rendell. Dit betekent dat ze een aantal personages ten tonele voert en rondom deze mensen construeert ze een misdaadverhaal. Deze keer zijn dat: Inez, eigenaresse van een antiekzaak. Zij verhuurt kamers aan een aantal bijzondere mensen. Dat zijn: Will, Jeremy, en Ludmilla. En dan ontmoeten we nog een aantal andere personages die ze vol overgave portretteert.
In London is een aantal moorden op jonge vrouwen gepleegd in de omgeving van de antiekwinkel. De moordenaar wordt de Rottweiler genoemd. Het nieuws van de moorden haalt volop de pers en is het gesprek van de dag. Zou iemand uit de omgeving van Inez, de eigenaresse van de antiekwinkel hiermee iets te maken hebben?
Ruth Rendell is flink op dreef in Dubbelleven. Ze kan goed mensen portretteren en dat doet ze ook in dit boek. Er komen interessante personages voorbij en ieder heeft zijn eigen gekkigheid of geheim. En de vraag is, zoals zo vaak bij Rendell, wie deugt er nou eigenlijk? Meerdere personen hebben een soort dubbelleven en niets is wat het lijkt. Rendell wisselt voortdurend van perspectief. Het verhaal wordt vanuit verschillende personen beschreven. Dit maakt het spannend. Hierdoor kan ze opvattingen of geheimen verkondigen die de ander niet weet.
Samengevat. Het plot is goed, het boek interessant en meeslepend, de karakters komen goed uit de verf en zijn innemend. Ook heeft Rendell weer oog voor de tijdsgeest. Als de seriemoordenaar in de pers Rottweiler wordt genoemd is er wel een belangengroep van Rottweiler-eigenaren die vooral wil beklemtonen dat de Rottweiler een beste hond is. De routes door Londen, die ze beschrijft, zullen wel weer door veel mensen gelopen worden. En er is humor. Dat heeft ze altijd al gehad. Maar nu lijkt het alsof ze het een meer prominente rol heeft willen geven. Het einde is meer spectaculair dan ik van haar gewend ben. Of is de relativering groter? Wat moet ik hiervan denken of vinden? Rendell blijft mij boeien : vier sterren.
1
Reageer op deze recensie