Hebban recensie
Het verhaal laat je niet koud
Onlangs 'Nachtzuster' gelezen van Unni Lindell. Dit is het vierde boek uit de Cato Isaksen-reeks. Ik vond dit een spannend boek. Een aantal jaren geleden heb ik alle boeken gelezen van Unni Lindell. De eerste uit de reeks is 'Het dertiende sterrenbeeld'. Ik weet nog dat ik het destijds erg spannend vond. Maar waarover ging het boek ook alweer? En met wie was hij destijds getrouwd? Wanneer kwam Sigrid in zijn leven? Genoeg vragen te beantwoorden, tijd voor herlezing van dit boek. De eerste druk van 'Het dertiende sterrenbeeld' verscheen in Nederland in 1998. De publicatie in Noorwegen was in 1996.
In het boek maken we kennis met Cato Isaksen, Ingeborg Myklebust, zijn chef, Roger Hoibakk, ijdeltuit die altijd zijn haren kamt, Randi en nog een aantal andere politiemensen. Daarnaast is er Sigrid, Cato's vriendin, zij en Cato hebben samen een jonge zoon. En niet te vergeten Bente, zijn ex-vrouw en hun twee zoons Gard en Vetle. Zij beschouwen hun vader als een grote verrader die het gezin in de steek gelaten heeft. Het misdaadverhaal speelt zich af in Oslo, waar mannen worden vermoord. De politie vermoedt, door rare briefjes die men aantreft onder de lijken, dat er sprake is van een seriemoordenaar. Het team gaat op zoek naar sporen, naar aanwijzingen dat er overeenkomsten zijn tussen de slachtoffers. Maar het wordt een moeilijke zoektocht. De omgeving van de slachtoffers werkt ook niet echt mee.
'Het dertiende sterrenbeeld' is een heel spannend boek. In - soms - erg korte hoofdstukjes verandert Lindell voortdurend van perspectief. De ene keer volgen we Cato, de inspecteur, dan weer wordt de wereld vanuit Sigrid beschreven, zijn vriendin. Op een ander moment kijjken we vanuit Bente, zijn ex, en op ongeveer de helft van het boek vanuit het perspectief van de moordenaar. Deze verschillende perspectieven, die soms heel kort geschetst worden geven het boek erg veel vaart.
Lindell schrijft prachtig. De opbouw van het verhaal is razend knap gedaan. Je leeft mee met de personages en de beschrijving van de contacten tussen Cato en Bente, hun twijfels en worstelingen is soms onthutsend en ontroerend.
In Vrij Nederland kreeg dit boek destijds 4 sterren. Volledig terecht naar mijn mening. Prachtig boek, het verhaal is spannend, het plot deugt, de personages worden uitgediept en ze hebben 'diepgang'. En niet te vergeten, het verhaal laat je niet koud. Wat wil je nog meer? De omloopsnelheid van misdaadromans is soms hoog. Je leest en je wilt een spannend boek uit hebben om het daarna (al dan niet) voldaan terzijde te leggen. Soms vind ik dat toch wel erg jammer. Ik ben blij dat ik hem herlezen heb en kan het iedereen aanraden.
In het boek maken we kennis met Cato Isaksen, Ingeborg Myklebust, zijn chef, Roger Hoibakk, ijdeltuit die altijd zijn haren kamt, Randi en nog een aantal andere politiemensen. Daarnaast is er Sigrid, Cato's vriendin, zij en Cato hebben samen een jonge zoon. En niet te vergeten Bente, zijn ex-vrouw en hun twee zoons Gard en Vetle. Zij beschouwen hun vader als een grote verrader die het gezin in de steek gelaten heeft. Het misdaadverhaal speelt zich af in Oslo, waar mannen worden vermoord. De politie vermoedt, door rare briefjes die men aantreft onder de lijken, dat er sprake is van een seriemoordenaar. Het team gaat op zoek naar sporen, naar aanwijzingen dat er overeenkomsten zijn tussen de slachtoffers. Maar het wordt een moeilijke zoektocht. De omgeving van de slachtoffers werkt ook niet echt mee.
'Het dertiende sterrenbeeld' is een heel spannend boek. In - soms - erg korte hoofdstukjes verandert Lindell voortdurend van perspectief. De ene keer volgen we Cato, de inspecteur, dan weer wordt de wereld vanuit Sigrid beschreven, zijn vriendin. Op een ander moment kijjken we vanuit Bente, zijn ex, en op ongeveer de helft van het boek vanuit het perspectief van de moordenaar. Deze verschillende perspectieven, die soms heel kort geschetst worden geven het boek erg veel vaart.
Lindell schrijft prachtig. De opbouw van het verhaal is razend knap gedaan. Je leeft mee met de personages en de beschrijving van de contacten tussen Cato en Bente, hun twijfels en worstelingen is soms onthutsend en ontroerend.
In Vrij Nederland kreeg dit boek destijds 4 sterren. Volledig terecht naar mijn mening. Prachtig boek, het verhaal is spannend, het plot deugt, de personages worden uitgediept en ze hebben 'diepgang'. En niet te vergeten, het verhaal laat je niet koud. Wat wil je nog meer? De omloopsnelheid van misdaadromans is soms hoog. Je leest en je wilt een spannend boek uit hebben om het daarna (al dan niet) voldaan terzijde te leggen. Soms vind ik dat toch wel erg jammer. Ik ben blij dat ik hem herlezen heb en kan het iedereen aanraden.
2
Reageer op deze recensie