Venijn tussen vrouwen onderling

Kerstin Kvist is jong en reist vanuit Zweden naar Engeland. Ze heeft daar een vriendje, zoekt werk en komt terecht bij een familie in een oud landhuis. Het is vervallen, wordt bevolkt door een aantal vrouwelijke familieleden die voortdurend met elkaar overhoop liggen. Het is haar dagtaak om te zorgen voor de zoon des huizes. Hij is volwassen en schizofreen.

Het labyrint is een boek van Ruth Rendell dat in Engeland uitkomt als een ‘Barbara Vine-boek’. Dan betreft het boeken waarin vaak het thema ‘schaduwen uit het verleden’ centraal staat. Ook wordt regelmatig de rol van het gezin belicht en het verhaal speelt zich af in vervlogen tijden. Dat is in dit boek ook het geval. Kerstin vertelt het verhaal. Ze gaat terug in de tijd toen ze bij de familie diende en vertelt over haar lotgevallen.

Centraal in Het labyrint staan de relaties tussen de moeder en de zussen. Ze leven samen en eigenlijk draait hun leven om John, hun schizofrene broer en zoon. Met elkaar leven ze in een vervallen huis. John is het ‘zorgenkind’. Rondom hem spelen fundamentele meningsverschillen en strijd. Door de nalatenschap van de overleden vader is iedereen met handen en voeten aan elkaar en aan John gebonden. De vader heeft zijn invloed laten gelden, ook na zijn dood.
Kerstin, de Zweedse verzorgster, is vanaf het eerste moment een eigenzinnige hoofdpersoon en door haar ogen beleeft de lezer het verhaal. Ruth Rendell kan prachtig een desolate omgeving schetsen, in dit geval in de vorm van een vervallen huis. Vergane glorie wekt ze tot leven. De verhoudingen en ruzies tussen de zussen en de moeder spelen een hoofdrol in het verhaal. Haat, nijd en afgunst. Vrouwelijke relaties op zijn slechtst. Vanwege een kunstschilder die in het dorp komt wonen wordt dit verder aangescherpt.

Van een Barbara Vine boek mag je verwachten dat de nadruk ligt op relationele beslommeringen en het tijdsbeeld. Dat is ook in dit boek het geval. Rendell kan dit alles knap verwoorden, maar toch was ik na afloop enigszins teleurgesteld. De relationele beschrijvingen gaan ten koste van de plot en de structuur van het verhaal. Niet de beste Rendell, wat mij betreft. Beeldend schrijven over gestoorde mensen en verstoorde menselijke verhoudingen blijft overigens een specialiteit van deze schrijfster.